راه‌کارهای تحکیم یکپارچگی ملی در منطقه جنوب شرق ایران

منطقه مکران دارای جایگاه ویژه‌ای در سیاست‌ها و راهبردهای جمهوری اسلامی ایران دارد و این مهم طی دهه‌های اخیر مورد توجه ویژه‌ی دولت‌مردان کشور قرارگرفته و اعتبارهایی در راستای احیای ظرفیت‌های بالقوه آن تخصیص داده شده است. با این‌وجود جایگاه منحصر‌به فرد ژئوپلتیکی منطقه در تولید قدرت ملی جمهوری اسلامی ایران و نزدیکی آن به تنگه راهبردی هرمز از یک‌سو و نقش گذرگاهی آن برای دستیابی به منطقه‌ای که می‌توان از آن به نام هارتلند نوین نام برد، از سوی دیگر، اهمیت و جایگاه این منطقه را نزد قدرت‌های سنتی و نوظهور بین‌الملل بالاتر برده است. با توجه به چنین شرایطی سوال اینجاست که آسیب‌پذیری‌های امنیتی کشور در منطقه با نگاه بر تسلط راهبردی ج.ا.ا بر دریای مکران و به‌ویژه امتداد غربی آن یعنی تنگه هرمز چیست؟ این مقاله ضمن پاسخ به این سوال به ارائه پیشنهاداتی جهت مصون‌سازی نسبی در برابر سناریوهای محتمل نامطلوب کشور می‌پردازد. به این منظور با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی ضمن مطالعه اسناد، مدارک، کتب و مقالات مرتبط به‌روش کتابخانه‌ای، ابتدا با تاکید بر رویکرد ژئوپلتیکی ضمن اشاره به عوامل تهدید امنیت‌زدا در راستای تحکیم یکپارچگی ملی جمهوری اسلامی ایران در منطقه جنوی شرق ایران راه‌کارهایی ارائه شده است. در پایان نگارنده نتیجه می‌گیرد که اتخاذ سیاست‌های مولد واگرایی قومی و پیوند آن با امتداد جنوبی سواحل مکران، استفاده از گسل‌های قومیتی در سطح استان سیستان و بلوچستان و طرح‌های آمایشی پنهان از سوی بازیگران رقیب با طرح‌های تجزیه‌طلبانه هدفمند برای پایان تسلط ایران بر سواحل جنوبی و به‌ویژه تنگه هرمز همسو است.