جایگاه زن در ایران اسلامی

در این مقاله درباره سخن بزرگان درباره زن، زن در ایران باستان و زن در دوره بعد از اسلام و شاعران زن مورد بررسی قرار گرفته است.زن در دین باستانی ایران یعنی مزدیسنا مقامی بس ‌ارجمند داشته چنانکه معلوم است زن در سراسر اوستا و نوشته‌های دینی پهلوی و پازند نه فقط با مردان برابر شناخته شده، بلکه از بعضی خصوصیات نسبت به جنس مخالف خود برتری دارد…. زناشوئی بنا به دستور دین زرتشت مبتنی بر یک همسری بوده مقام رن در دوران مادی‌ها و سپس پارس‌ها( عهد مشعشع و با عظمت ههخامنشی) ارجمند و والا بوده است… این حقوق در عهد هخامنشیان نیز در حق زنان برقرار بوده است. زن در این زمان مورد احترام خاص جامعه بوده و گاه بدین لحاظ ابراز شخصیت‌های شایانی از خود می‌نموده است.دین اسلام زنان ایران را از اوضاع طبقاتی خارج کرد. پایه فضلیت و برتری را در جامعه‌علم و اخلاق قرار داد و برای زنان حقوق اجتماعی و سیاسی مقرر نمود. در این دوره زن فقیر از لحاظ حقوق اجتماعی با زن ثروتمند تفاوتی نداشت. مردان قدرت و نفوذ سابق خود را درباره زنان از دست دادند. در این دوره زن می‌توانست در مقابل تعدّیات مرد و شوهر خویش دفاع نماید و مادر فرزندان خود و کدبانوی خانه خویش باشد.دنبال تحصیل دانش و کسب هنر برود، در محاکم قضایی از حقوق خویشتن دفاع نماید و صاحب ثروت و مایملک خود باشد. چنانکه در تاریخ آمده، نخستین زن شاعر و ادیب ایران، دختر کورش کبیر بوده که به ازدواج داریوش بزرگ در آمده‌بود. نام وی را » آتوسا« ضبط کرده‌اند که در معنی خاتون شاه می‌باشد.رابعه » این شاعر غزل‌گوی قرن چهارم هجری(قرن دهم میلادی) نخستین زنیست که نام او در شمار شاعران ایران ثبت شده است« رابعه‌بنت کعب نخستین زن پارسی سرای بعد از اسلام است که به دانش و خرد و اندیشه‌عالی و عمیق سرآمد روزگار خود بود.