نقش امیدآفرینی در کیفیت زندگی معلولین ورزشکار

معلولیت پدیده‌ای ناگوار است که ممکن است در زمان‌های مختلف زندگی یا در تمام طول عمر، تجربه شود و فرد معلول را نیازمند کمک و حمایت نماید. معلولیت‌ها یا نقص‌ها می‌توانند به‌صورت مادرزادی در برخی افراد از بدو تولد وجود داشته باشند اما در موارد دیگر ممکن است در هر سنی معلولت و نقص عضو رخ دهد. پیشینه پژوهش نشان می‌دهد که به دلیل معلولیت، نیازمندی به مراقبت و حمایت بیشتر می‌شود، فعالیت‌های اجتماعی پایین‌تر از میانگین خواهد بود و فرد معلول در مقایسه با افراد سالم با چالش‌های بیشتری در زمینه‌های مختلف از جمله تعارض نقش، کیفیت زندگی پایین، محرومیت‌های عاطفی، طرحواره‌های ناسازگار و ناامیدی مواجه خواهد بود. از سوی دیگر برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که فاکتورهای حفاظتی بسیار موثری برای معلولین می‌تواند وجود داشته باشد که یکی از آن‌ها، فعالیت‌های ورزشی است. با این وجود در زمینه معلولیت ورزشکاران، پژوهش‌ها غالباً در سطوح قهرمانی مطرح شده‌اند. از این‌رو نیاز است تا به نقش ورزش یا فعالیت‌های جسمی در جمعیت معلولین غیرحرفه‌ای توجه بیشتری شود. مطالعه حاضر با هدف مروری بر نقش امیدآفرینی بر کیفیت زندگی معلولین ورزشکار انجام شد و یافته‌های این مطالعه مروری نشان داد که ورزشکاران معلول در زمینه‌های گوناگونی از جمله امید، تاب‌آوری، کیفیت زندگی و عملکرد اجتماعی شرایط بهتری نسبت به همتایان غیرورزشکار خود دارند. از سویی ورزشکاران معلول اغلب با چالش‌ها و موانع خاصی روبرو هستند که بهبود ابعاد مثبت روانشناختی (امید، خوش‌بینی، حمایت اجتماعی، شادکامی و ... ) به مواجهه بهتر معلولین با این موانع و محدودیت‌ها کمک قابل توجهی می‌کند. به نظر می‌رسد امیدآفرینی در جامعه معلولین، بتواند باعث رشد و ارتقای وضعیت سلامتی، بروز استعدادهای خاص و بهبود کیفیت زندگی آنان گردد.