نقش پارک‌های علم و فناوری در توسعه فناوری‌های نوظهور

پارک‌های علم و فناوری (stps) سازمان‌های دولتی، خصوصی یا دولتی-خصوصی با هدف بهبود نوآوری و فعالیت‌های کارآفرینانه از طریق همکاری نهادهای مختلف مانند دولت‌ها، دانشگاه‌ها و شرکت‌های خصوصی هستند. stp همچنین می‌تواند یک بخش پیشرو در ایجاد محیطی مساعد برای فناوری‌آفرینی جامعه محلی باشد. stpها منابع کارآفرینی، استعداد و رقابت اقتصادی و عناصر کلیدی زیرساخت حمایت کننده از رشد اقتصاد دانش نوظهور امروزی هستند. stpها زیرساخت‌های لازم را برای تحقیقات فراهم کرده و شرایط مناسبی را برای مبادلات غیررسمی بین شرکت‌ها ایجاد می‌کنند. این پارک‌ها می‌توانند خدمات تکمیلی و پشتیبانی را برای شرکت های محلی ارائه دهند. شرکت‌های کوچک و متوسط اغلب می‌توانند خدمات پشتیبانی گسترده‌تری را در پارک‌های علمی بیابند که به آن‌ها اجازه می‌دهد تا روی کسب‌وکار اصلی خود و تحقیق برای توسعه نوآوری‌ها تمرکز بهتری داشته باشند. در عین حال آن‌ها به تعاملات بیشتر بین بازیگران مختلف کمک می‌کنند. این موارد می‌تواند از مسائل اداری (به ویژه اگر پارک دارای یک انکوباتور باشد)، تا پشتیبانی مدیریت، کارگزاری فناوری یا حمایت در مدیریت حقوق مالکیت معنوی باشد. در این راستا، پارک با کاهش هزینه‌های سربار این تسهیلات، مزایای قابل توجهی را برای شرکت‌های میزبان ارائه می‌دهد. شرکت‌های مبتنی بر فناوری جدید که در داخل stp قرار دارند، بهره‌وری و کارایی r&d بالاتری نسبت به همتایان خود در خارج از آن دارند. همچنین، شرکت‌های مبتنی بر فناوری جدید مستقر در stpها از نظر نرخ رشد از شرکت‌های مشابه بهتر عمل می‌کنند. نقش کلیدی stpها را در طراحی و اجرای استراتژی‌های تخصص‌گرایی هوشمند نیز می‌توان مشاهده نمود. stps ممکن است یک اکوسیستم نوآوری مناسب برای توسعه ابتکارات نوآوری آزمایشی فراهم کند، که به خوبی با فرآیند کشف کارآفرینی همسو است که باید اقتصادهای منطقه را به سمت حوزه‌های جدید، متمایز و رقابتی سوق دهد. همچنین می‌توانند نقش مهمی را به عنوان یکی از ذینفعان مربوطه ایفا کنند که مارپیچ چهارگانه بازیگران نوآوری را شکل می‌دهند که استراتژی‌های تخصص‌گرایی هوشمند را شکل می‌دهند.