نقش تعلیم و تربیت در تحقق توسعه پایدار در دوران آنتروپوسن

از سال 2015 ،اهداف توسعه پایدار 2030 کم و بیش به دستور کار مشترک کشورها و شهرهای جهان تبدیل شده است. با توجه به نقش مهم تعلیم و تربیت در تحقق این اهداف، سیاستها و چارچوبهای دارای ظرفیت در این راستا مورد توجه جدی تر قرار گرفته است. در عصر انتروپوسن، که تاثیرات انسانی بر محیط زیست و اکوسیستم‌های جهانی بیش از هر زمان دیگری مشهود است، تعلیم و تربیت به‌عنوان ابزاری اساسی برای دستیابی به توسعه پایدار اهمیت ویژه‌ای یافته است. این مقاله با در نظر داشتن اهداف توسعه پایدار و نیز دورانی که از آن به آنتروپوسن یاد میشود، به بررسی نقش نظام‌های آموزشی در پرورش آگاهی زیست‌محیطی، تقویت مهارت‌های پایدار و ترویج فرهنگ مسئولیت‌پذیری در قبال منابع طبیعی می‌پردازد. روش این پژوهش،کیفی و تحلیل اسنادی، است. نتایج نشان می‌دهد که گسترش رویکردهای میان‌رشته‌ای، تلفیق دانش بومی با علوم مدرن، و تقویت آموزش‌های مهارت‌محور می‌تواند به تحقق توسعه پایدار در این دوران کمک شایانی کند. همچنین، پژوهش حاضر نشان می‌دهد که سیاست‌های آموزشی موثر و سرمایه‌گذاری‌های هدفمند در حوزه تعلیم و تربیت می‌توانند نتایج مثبت و پایداری در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی داشته باشند.لذا در دوران آنتروپوسن که بشر به عنوان یک نیروی زمین شناختی، خود سبب ساز مسائل جدیدی به ویژه در زمینه محیط زیست شده است، تنها با تشریک مساعی همه بازیگران در عرصه جهانی، به ویژه دانشجومعلمان، میتوان حرکتی جدی در برابر تهدیدهای زیست محیطی کره زمین و زندگی انسانها انجام داد.