مطالعه تطبیقی اصلاح فرایند آموزش معلمان در جنوب شرق آسیا

آسیا، به عنوان بزرگترین قاره جهان، بیش از 60 % جمعیت کره زمین را در خود جای داده است. تنوع اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و پراکندگی جغرافیای انسانی در این قاره، موجب شکل گیری سیستم های متنوع یاددهی-یادگیری در این منطقه شده است. این اختلاف و تنوع نشان می دهد که این جوامع با چالش های فراوانی در عرصه تعلیم و تربیت مواجه بوده و هستند. نرخ بالای بی سوادی، نرخ پایین پوشش تحصیلی، آمار جاماندگان از تحصیل، تبعیض جنسیتی در آموزش متربیان، افت شاخص های کیفی از جمله اثربخشی و کارایی که موجب کاهش بهره وری در روند تحصیل دانش آموزان خواهد شد، توسعه و رشد این جوامع را با خطر جدی مواجه ساخته است. پژوهش های مختلفی در حوزه های ملی و بین المللی در این زمینه وجود دارد که راز برون رفت آموزش و پرورش کشورها را از چالش های ذکر شده و همچنین رمز موفقیت جوامع را از آسیب های اجتماعی همچون فقر، تبعیض، بیکاری، طلاق، فساد و بی عدالتی، در اصلاح ساختار آموزشی و ارتقاء کمی و کیفی سطح آموزش معلمان، بعنوان رکن اصلی در نظام تعلیم و تربیت و توجه ویژه به دوره ابتدایی به عنوان پایه توسعه آموزشی و فرهنگی جوامع می دانند. هدفی که بر اساس آخرین ارزیابی های سازمان های بین المللی، کشورهای جنوب شرقی و شرق آسیا در سال 2017 موفق به انجام آن شدند. هدف اصلی این مقاله، مطالعه تطبیقی آموزش معلمان و فرایند اصلاح آن، در منطقه شرق و جنوب شرق آسیا به عنوان کشورهایی که در دهه های اخیر با اصلاح روش های تربیت معلم خود، هم بر مشکلات سیستم آموزشی خود فائق آمده اند و هم توانستند رشد و توسعه قابل قبولی را برای جوامع خود به ارمغان آورند. اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعه ی سیستماتیک تحقیقات انجام شده در این زمینه، جمع آوری گردیده است. یافته ها نشان می دهد که اصلاح سیستم آموزش معلمان، تقویت سرمایه اجتماعی آنان، آموزش الگوهای تدریس کارآمد، استفاده گسترده از فناوری های نوین در تدریس، توسعه آموزش های مجازی، بهبود روند جذب و روش نگه داشت معلمان با استفاده از ظرفیت های ملی و منطقه ای در موفقیت های آموزش و پرورش این منطقه تاثیر فراوانی داشته است.