جهانی سازی و محلی سازی

جهانی شدن بعد از گذشت دو دهه، دیگر پدیده جدیدی نیست اما هنوز به‌ گونه های مختلفی تعریف و تفسیر شده و حوزه های مختلفی از جمله آموزش و پرورش را شامل می شود. جهانی شدن، این امکان را برای همه حوزه های مدیریت جامعه بشری فراهم آورده تا با توجه به شرایط، به بازتعریف و اصلاح خود بپردازد و آموزش و پرورش به عنوان یک حوزه‌ حساس که با تربیت نسلی از جامعه سر و کار دارد، می‌تواند به باز تعریف اجزا و کارکرد خود بپردازد تا توسعه بر مبنای دانش‌مداری و دانایی‌محوری محقق ‌شود. جهانی شدن با شکل گیری نظام های جهانی، هر چند پدیده بین المللی شدن را در خیلی از امور مطرح می کند اما ملتها و جوامع را به عنوان واحد ضروری فرض می کند که بومی شدن دستاوردهای آن می تواند به برابری و بهبود فرایندها از جمله در حوزه آموزش و پرورش کمک کند. این مقاله تاثیر جهانی شدن آموزش در زمینه هایی چون، برنامه ریزی درسی، تمرکز زدایی و مشارکت همگانی در فرآیند آموزش، فناوری، نیروی کار، اهداف آموزشی و آزادسازی آموزش مورد بحث وبررسی قرارداده است. همچنین استدلال می کند، در عصر جهانی شدن، آموزش را باید پارادایم جدیدی در حوزه یادگیری بدون توجه به محدودیت‌های زمان و مکان به صورت مادام‌العمر در نظر گرفت که مسیر توسعه کشورها را از مدرسه آغاز می کند، بنابراین باید آموزش و پرورش و اصلاحات آن، به عنوان مساله محوری در دستور کار دولت ها قرار بگیرد. یافته های این پژوهش بر این پایه است که آموزش جهانی، راهکارهای مناسبی را برای بهبود شیوه و فضای یادگیری، برابری آموزش و غنی‌سازی یادگیری مبتنی بر مشارکت خانه و دانش آموزان با مدرسه مطرح می‌کند. تاکید بر کارگروهی، یادگیری مشارکتی، یادگیری فعال، تنوع یادگیری و بهینه سازی یادگیری از ویژگی های جهانی شدن آموزش است.