نگاهی دیگر به آموزش ویادگیری درس« زبان فارسی» (از ابتدایی تا دانشگاه )

یکی از مسائل مورد توجه در امرآموزش و پرورش، چگونگی یادگیری دروس و عوامل مختلف موثر برآن است که همواره اولیاء تعلیم و تربیت را به تحقیق و پژوهش واداشته است و دراین زمینه با روان شناسان و صاحب نظران تربیتی نیز پیوسته به بحث و تبادل نظر پرداخته اند. اگر چه یادگیری رامی توان امری بالقوۀ ذهنی قلمداد نمود ولی علت ناپایداری آموخته های آموزشگاهی و همچنین به راحتی آموختن درسی درمقابل درس دیگر و علل و انگیزه یادیگری، از مطالب قابل تامّلی است که باوجود کتب درسی نونگاشت، به ویژه درسال های اخیر ، ذهن معلمان و مربیان را به خود مشغول ساخته است. دراین نوشتار سعی برآن می شود با درنظرگرفتن درس زبان فارسی که یکی از دروس اصلی وثابت مقاطع مختلف تحصیلی است و دانش آموز از شروع تحصیل تا پایان دورۀ متوسطه و حتی دانشگاه، سعی درآموختن اصول و قواعد و تجزیه و تحلیل متون منظور ومنثور دارد، پرداخته شود و تفاوت یادگیری آن را در بین دانش آموزان امروزی و نسل گذشته بررسی نماید و به این سوال پاسخ داده شود که چرا دانش آموخته های گذشته حتی مکتب رفته های قدیم به نسبت دانش آموزان حاضر، بهتر و بیشتر برآثار گران سنگی همچون گلستان سعدی و مثنوی مولوی و... اشراف داشته، درحالی که ذهن فراگیر کنونی، صرفاً درگیر یافتن نتیجۀ داستان خسرو وشیرین است و یا اینکه چرا عشق لیلی و مجنون به وصال نینجامید؟ به همین منظور، ضمن بررسی وضعیت آموزش درس زبان فارسی در مدارس ومقایسه نتایج بدست آمده - با درنظر گرفتن معضلی به نام کنکور وتوجه ویژه خانواده و مدرسه، جهت پاسخ به سوالات تستی که صرفاً جنبه دانشی داشته و هدفی جز درگیرکردن حافظه ندارد - می توان به نتایجی دست یافت که شاید بتواند در یادگیری بهینۀ ادبیات فارسی توام با التذاذ واقعی ادبی موثر باشد.