نقش واسطه‌گری خودناتوان‌سازی در رابطه کمال‌گرایی با اهمال‌کاری تحصیلی دانش‌آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین کمال گرایی با اهمال کاری تحصیلی، با توجه به نقش واسطه ای خودناتوان سازی در دانش‌آموزان انجام گرفته است. روش پژوهش از نوع توصیفی با طرح همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل کلیة دانش‌آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهرستان کاشان در سال تحصیلی 97-1396 بود. تعداد 256 دانش‌آموز پسر به روش نمونه گیری چندمرحله‌ای انتخاب شده و به پرسشنامه‌های اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث‌بلوم، کمال گرایی هیل و خودناتوان سازی جونز و رودوالت پاسخ دادند. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که اهمال کاری تحصیلی با کمال‌گرایی سازگار رابطه منفی معنادار و با کمال‌گرایی ناسازگار رابطه مثبت معنادار دارد. همچنین، بین خودناتوان‌سازی و اهمال کاری تحصیلی رابطة مثبت معناداری مشاهده شد. نتایج sem از طریق نرم‌افزار ایموس-22 نشان داد خودناتوان سازی دارای نقش میانجی‌گر در رابطه میان کمال‌گرایی ناسازگار با اهمال کاری تحصیلی است. با توجه به شاخص‌های الگوسازی می‌توان استدلال کرد که مدل ارائه‌شده از برازش خوبی برخوردار بوده و انطباق مطلوبی بین مدل ساختاری شده با داده‌های تجربی برقرار است. در این الگو، تمام وزن‌های رگرسیونی به‌جز رابطه مستقیم کمال‌گرایی سازگار با اهمال کاری تحصیلی، ازنظر آماری معنادار بوده و متغیرهای پیش‌بینی کننده الگو، 36/0 از واریانس اهمال کاری تحصیلی را تبیین کردند. بنابراین، با توجه به اهمیت پیامدهای منفی ناشی از اهمال کاری تحصیلی، با طراحی و اجرای مداخله های آموزشی و مشاوره ای مناسب جهت کاهش کمال‌گرایی ناسازگار می‌توان به کاهش خودناتوان‌سازی و از این طریق کاهش اهمال کاری تحصیلی و بهبود وضعیت تحصیلی دانش‌آموزان کمک نمود.