بحران کیفیت در آموزش عالی؛ تاملی بر راهبردهای بهبود و ارتقاء کیفیت نظام دانشگاهی

هدف مطالعه حاضر، نگاهی بر بحران کیفیت در آموزش عالی؛ تاملی بر راهبردهای بهبود و ارتقا کیفیت نظام دانشگاهی است. پژوهش با توجه به هدف کاربردی و با توجه به نحوه گردآوری داده‌ها از روش پژوهش تحلیل محتوای کیفی از نوع تحلیل تماتیک(موضوعی) در سطح اسناد و منابع موجود به صورت هدفمند در ارتباط با پدیده مورد مطالعه بهره برده است. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، تحلیل محتوا، فیش برداری،چک لیست بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد، آموزش عالی ایران با بحران‌هایی در سه حوزه اصلی کیفیت، تامین منابع مالی و حفظ کارویژه‌های سنتی خود مواجه است. راهبردهای مناسب برای بیرون آمدن از این بحران‌ها استقرار نظام‌های تضمین کیفیت، تاسیس مراکز دانشگاه‌پژوهی و آینده‌پژوهی کیفیت در نظام دانشگاهی است.از این‌رو نتیجه می‌شود، هرگونه اصلاح یا تغییر و نوآوری در نظام کیفیت آموزش عالی کشور، نیازمند تحلیل راهبردی و بررسی دقیق و عمیق سیاست‌های است که از مهم‌ترین آنها، تغییر و دگرگونی در سیاست‌گذاری و مدیریت آموزش عالی، ایجاد نهاد حرفه‌ای و تخصصی غیر دولتی در سطح ملّی، منطقه‌ای و بین المللی(apqn) (inqaahe)، توجه به تمرکززدایی، تفویض اختیار و استقلال دانشگاهی،چابک‌سازی دانشگاه، توجه به آمایش سرزمینی، یکپارچه سازی امر گسترش از طریق ممیزی و اعتبارسنجی، توجه به سطح بندی و استانداردهای آموزش عالی، درخواست از طریق سفارش اجتماعی، درک تحولات جهانی شدن و فرایندهای بین المللی شدن و تامین بودجه از طریق جلب و تسهیل مشارکت بخش غیر دولتی است.