تعدیل ارزشیابی توصیفی متناسب با وضعیت فرهنگی داخلی

برای پیشرفت و یا حتی گام زدن و یا به حرکت درآوردن چرخ ها به سوی موفقیت و کمال توجه به سرمایه های اقتصادی، فرهنگی و نیروی انسانی که در صدر قرار دارد، از بدیهیات اولیه است؛ حال گرداننده ی سرمایه ی اقتصادی و سرمایه ی فرهنگی، نیروی انسانی تربیت شده و متخصص است و برای پرورش این قشر لازم است آموزش و پرورش قدر ببیند و بر صدر نشیند که رٌکن اصلی آن، مدارس هستند. در سال 1381 ارزشیابی از کمی به کیفی به صورت آزمایشی تغییر کرد و در سال 89-1388 رسمی شد.ارزشیابی توصیفی در کشورهای پیشرفته مثل ژاپن و فنلاند و دیگر کشورهای پیشرفته به نتیجه رسیده است ولی این دلیل کافی و وافی نیست تا ما نیز به تغییر ارزشیابی به صورت ناگهانی دست بزنیم چرا که ما هیچ بستری را برای اجرای ارزشیابی توصیفی، چه از نظر سخت افزاری و چه از نظر نرم افزاری آماده نکردیم. ما حتی از ابتدایی ترین پیش نیاز های لازم مثل مدرسه ی پیشرفته، کلاس های مجهز از نظر سخت افزاری نیز بازمانده ایم و از مهمترین عضو این مجموعه یعنی آموزگاران غافل مانده ایم؛ چرا که آن ها در پذیرش این طرح با توجه به وضع نامساعد مدارس با تردید مواجه هستند.درکشور های پیشرفته در مقطع ابتدایی به خصوص دوره ی اول، افراد خبره و متخصص و اغلب اساتید دانشگاه به تدریس می پردازند؛ این در حالی است که در کشور ما آموزگارانی با گذراندن دوره های کوتاه مدت به عنوان پیمانی، حق التدریس، سرباز معلم جذب مدارس ابتدایی می شوند و از تخصص لازم برخوردار نمی باشند.در این مقاله به چالش های ارزشیابی توصیفی با توجه به وضعیت فرهنگی خود به روش توصیفی- تحلیلی می پردازیم.