بررسی تطبیقی وضعیت نظام کارورزی در ایران و ژاپن

امروزه انسان به خوبی دریافته است که تحول در آموزش و پرورش پیش نیازی برای پاسخگویی به چالش ها و دستیابی به توسعه پایدار است، به همین دلیل در مجموعه ی عناصر تشکیل دهنده ی نهاد تعلیم و تربیت، اولویت نخست به معلم تعلق می گیرد. از طرفی ورود به عصر نوین و لزوم هماهنگی نظام های آموزشی با تحولات آینده باعث شده است تا کشورهای جهان در برنامه های تربیت معلم کشورشان تغییراتی ایجاد کنند. یکی از جنبه های برجسته و ممیز برنامه های تربیت معلم در کشورهای پیشرفته، تاکید بر رشد و توسعه حرفه ای و دوره کارورزی یا تدریس عملی است. کارورزی فرصت و بستری مناسب برای ایجاد ارتباط و اتصال بین دانش تئوری با مهارت های عملی می‌باشد، به عبارتی می‌توان کارورزی را پلی میان نطریه و عمل دانست. پژوهش حاضر کیفی و از نوع پیمایش تطبیقی با راهکار مطالعات کتابخانه ای و به شیوه ی اسنادی-تحلیلی بود. اطلاعات مورد نیاز این پژوهش از کتب، مقالات، اسناد و گزارش‌های وزارت آموزش و پرورش کشور های ایران و ژاپن گردآوری شده است و هدف آن بررسی تطبیقی کارورزی در ایران و ژاپن می‌باشد. تربیت معلم در ژاپن جزو وظایف دانشگاه هاست. یکی از اطلاحات انجام شده در نظام تربیت معلم این کشور پذیرش و موفقیت مجدد معلمان در آزمون شایستگی های حرفه ای و قابلیت های تخصصیست که مجوز ادامه کار معلمی و تدریس، پس از این موفقیت صادر می شود. در برنامه‌ی کارورزی این کشور دانشجویان با شرکت در امور اداره‌ی مدرسه، حضور درکلاس درس، اهمیت به کودکان و دانش‌آموزان و فعالیت های پرورشی، آموزش می‌بینند. در ژاپن کارورزی تحت نظر یک معلم مجرب انجام می‌شود و یک واحد درسی نیز برای راهنمایی‌های پیش و پس از کارورزی در نظر گرفته شده است. در ایران یکی از مهمترین اهداف دانشگاه فرهنگیان بعنوان مجری اصلی تربیت معلم این است که معلمان واجد شرایط و دارای صلاحیت با توانایی حرفه ای آماده سازد. کارورزی جزو ارزشمندی از برنامه ی تربیت معلم است و دانشجومعلمان در طی کارورزی با دانش و مهارت های شغل معلمی آشنا می شوند و وظایفی از حرفه ی معلمی را تجربه می کنند. مبانی نظری کارورزی بر اساس یادگیری تجربی و مشاهده‌ای است که توصیف و روایت نیز از عناصر اصلی آن است.