بررسی دو رویکرد نقد سنتی و نقد نو در خوانش اثر هنری سنتی در دوره معاصر

انواع نقد، هرکدام هدف متفاوت خود را در خوانش یک اثر هنری دنبال می­کنند، از این­رو یک اثر هنری بستری فراهم می­آورد تا موضوع، مورد خوانش­های متفاوتی قرار گیرد و دروازه­ای برای ورود به مباحثی جدی­تر و عمیق­تر، خارج از هنر صرف قرارگیرد. پژوهش حاضر که به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از اسناد کتابخانه­ای انجام پذیرفته با هدف بررسی روش نقد آثار هنری سنتی انجام شده و در پی پاسخ به این سوال است که بهترین رویکرد برای خوانش اثر هنری سنتی چیست؟ در این مورد از خصوصیات نقد سنتی این است که منتقد تنها به اثر هنری بسنده نمی­کند و بیش از آن بسیاری از مولفه­های دخیل در شکل­گیری اثر هنری مانند شرایط فرهنگی، اعتقادی، اجتماعی و تاریخی و همچنین نیت مولف را در نظر می­گیرد، که به نظر می­رسد این رویکرد در ارتباط با ماهیت آثار هنری سنتی که از ریشه­های فرهنگی محکمی برخوردار هستند، بهترین نتیجه را در نقد و تفسیر اثر به دست می­دهد، اما از طرف دیگر در نقد سنتی کمتر به ارزش­های زیبایی­ شناسی فرم در اثر هنری توجه شده و به این ترتیب، اثر هنری بیشتر خوانده می­شود تا اینکه نقد شود. بنابراین نقد نو با تکیه بیشتر بر مولفه­های متکی بر فرم و با رویکرد ساختاری و زیبایی­ شناسانه اثر هنری می­تواند در کنار نقد سنتی، تحلیل کامل­تری از اثر هنری را به دست دهد. پژوهش حاضر به این نتیجه رسیده که بهترین رویکرد برای تفسیر یک اثر هنری سنتی می­تواند آمیزه­ای از نقد هنری سنتی و نقد نو باشد.