شکلگیری گفتمان تعهد در نقاشی دوران پهلوی دوم

تحولات سیاسی و اجتماعی و به ویژه برنامه‌ریزیهای سیاست فرهنگی، نقش مهمی در ورود مدرنیسم به هنرهای تجسمی ایران و ایجاد گفتمانها و جریانهای هنریِ نوگرا در دورۀ پهلوی دوم داشته است.در این میان علاوه بر اقدامات حکومتی درشکل گیری گفتمانهای غالب هنری این دوران، رویکرد روشنفکران و گفتمانهای هویتی متعارض با رژیم پهلوی دوم نیز بر شکل‌گیری گفتمان تعهد در هنر تاثیر فراوانی گذاشته است. این طیف از داعیه داران تعهد در هنر، اکثراً پیشینه‌ای در حوزۀ فرهنگ و ادبیات و یا روزنامه‌نگاری سیاسی داشته و به نقد و نظریه‌پردازی در هنر هم پرداخته‌اند و در اکثر اوقات از تاریخچۀ هنرهای تجسمی مدرن و جریانهای آن به صورت تخصصی و البته بینش لازم برای نظریه‌پردازی و نقد هنرهای تجسمی بی‌اطلاع بوده اند و در نهایت سبب‌ساز اشاعۀ نوعی گفتمان هنر متعهد محتوامحور و ایدئولوژیک به ویژه در نقاشی و نفی خودمداری آن در عرصۀ تعهد اجتماعی می‌شوند.در این پژوهش سعی شده است با استفاده از نظریۀ تحلیل گفتمان لاکلاو و موف به روند شکل‌گیری و تکوین این گفتمان هنر متعهد در نقاشی و مولفه‌های اساسی آن تا آستانه انقلاب اسلامی و تاثیر این گفتمان بر آیندۀ نقاشی نیز پرداخته شود.