تاثیر سبک رهبری اصیل بر بهداشت روانی معلمان

رهبری اصیل که به ‌تازگی در ادبیات رهبری وارد شده است برای اولین بار در سال 1990 در رشته جامعه‌شناسی و آموزش‌ و پرورش مطرح گردید و با توجه به موقعیت خود به‌عنوان یک مفهوم نو ظهور توجه بسیاری را از سوی جامعه مطالعات رهبری (مجلات دانشگاهی، فصلنامه رهبری مجله مطالعات مدیریت و مجله مدیریت اروپا) جلب نمود و توسعه چارچوب اصلی کار توسط موسسه رهبری گالوپ تقبل گردید (لاد کین و تیلور ، 2010). رهبری اصیل به‌عنوان یک الگوی رفتاری از ظرفیت‌های روان‌شناختی مثبت و جو اخلاقی مثبت سازمانی منتج می‌گردد و موجبات پرورش خودآگاهی، جنبه‌های اخلاقی درونی، پردازش متعادل اطلاعات و شفافیت روابط را در کار با پیروان فراهم می‌سازد (والومبا، وانگ، اسکابروک وآولیو ، 2008). مدیرانی که دارای ویژگی‌های رهبران اصیل می‌باشند، می‌توانند نقش و الگوی مثبتی برای رشد روانشناسی مثبت ازجمله خوش بینی علمی معلمان ، خود آگاهی ،شفافیت ارتباطی، چشم انداز اخلاقی وتعلق خاطر کاری معلمان باشند و در واقع بسیاری از محققان معتقدند اولین مکانیسمی که باعث می‌شود رهبران اصیل بر روی پیروان خود تاثیر بگذارند نقش الگوی مثبت آن‌ها است (میچام ،2007) .