بیانیه شیکاگو، به سوی بهبود نظریه برنامه درسی

برای نظریه برنامه درسی باید دو منشا و خاستگاه را روشن ساخت. نخست، فرد آغازگر و سپس اولین نشست رسمی در این زمینه است. تلاش برای شکل‌دهی نظریه‌ای در برنامه درسی، در کنفرانس سال1947 میلادی در دانشگاه شیکاگو پیگیری شد. این کنفرانس با همکاری 'ویرجین هریک' و 'رالف تایلر' برگزار شد. رالف تایلر، در اظهارنظر خود در حدود 30 سال پس از آن کنفرانس بیان داشت که هدف آنها ایجاد قابلیت نظریه‌ای بود که بتواند به طور موثر و قابل دفاع، عمل و پژوهش برنامه‌درسی را تبیین کرده و شرح دهد. آنچه که تایلر به عنوان منطق تئوری خود بر آن تاکید دارد این است که تصمیم گیری پیرامون نتایج یا اهداف علارغم اینکه از یکدیگر مجزا هستند، مقدم بر تصمیم گیری پیرامون فعالیت ها یا ابزارها می‌باشد. پیشنهاد تایلر به منظور مشخص نمودن اهداف این است که باید جامعه، دانش معاصر و یادگیرندگان مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند و نتایج آن نیز با عبور از صافی یافته های روانشناسی و اصول فلسفی، منتج به تهیه یک لیست هماهنگ و قابل مدیریت گردند. تایلر امیدوار بود که کنفرانس شیکاگو، صورتبندی یک نظریه برای برنامه‌ریزی درسی را آغاز کند.