بررسی موانع و مشکلات مدارس چندپایه در استان بوشهر و ارائه ی راهبردهایی برای بهبود آن ها

هرچند وجود کلاس های چندپایه در نظام آموزشی به خودی خود به عنوان یک چالش و محدودیت تلقی می شد، وجود مجموعه ای از مشکلات، مسائل وتنگناها، عرصه ارائه خدمات آموزشی را بر معلمان و مدیران آموزشی تنگ تر کرده اند؛ هدف پژوهش حاضر توصیف تجارب آموزگاران از مشکلات و مسائل کلاس های چندپایه در مناطق روستایی استان بوشهر و ارائه ی راهکارهایی برای بهبود کیفیت این کلاس ها است. در این پژوهش، روش تحقیق کیفی از نوع پدیدارشناسی به کار برده شده است. ابزار گردآوری اطلاعات، مصاحبه ی کیفی نیمه سازمان-یافته می باشد. جامعه ی آماری این پژوهش، 542 نفر از آموزگاران کلاس های چندپایه ی استان بوشهر در سال تحصیلی 97-98 می باشد که از بین آن ها نمونه آماری شامل 22 نفر از آموزگاران است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش پدیدارشناسی اسمیت استفاده شده است براساس یافته های این پژوهش مشکلات کلاس های چندپایه، مشکلات مربوط به آموزگاران، دانش آموزان و مشکلات مربوط به خانواده هاست. مشکلاتی مانند ضعف قوانین و مقررات، کمبود منابع و امکانات، نارسایی محتوای درسی، به کار نبردن روش های فعال تدریس، مسائل اجتماعی - فرهنگی، عوامل انگیزشی، مسائل اقتصادی، روابط خانه و مدرسه، و مسائل عاطفی که کلاس های چندپایه با آن ها مواجه است. برای کاهش مشکلات کلاس های چندپایه راهبردهایی ارائه شده است که به طور خلاصه عبارتند از: قانون مداری و اصلاح قوانین، مسئولیت همگانی در زمینه ی آموزش و پرورش، تطبیق و کارشناسی محتوای درسی با آموزش چندپایه، استفاده از روش های فعال و نوین تدریس، تدابیر آموزشی لازم جهت ارتقاء انگیزه، ارتقاء سطح فرهنگ، اقدامات حمایتی اقتصادی، برقراری ارتباط با خانواده ها، شناخت و برقراری ارتباط عاطفی با دانش آموزان.