ارائه یک مدل تصمیم گیری برای مدیریت مصرف آب در شبکه توزیع آب شهری با استفاده از روش تصمیم گیری todim در محیط فازی (مطالعه موردی : شهر ابهر)

کاهش چشمگیر منابع آب تجدیدپذیر و محدودیت های موجود در توسعه منابع آب جدید، سبب شده است تا تمرکز رویکردهای مدیریتی در اکثر نقاط دنیا به میزان قابل توجهی از مدیریت عرضه به مدیریت تقاضا تغییر کند. راهبردهای مدیریت مصرف آب به مجموعه ای از راهبردها گفته می شود که با هدف کاهش مصرف آب و برقراری یک تعادل منطقی و پایدار بین عرضه و تقاضای آب طراحی و اجرا می شوند. در این مقاله، با استفاده از روشهای تصمیم گیری چندشاخصه، الگویی برای انتخاب مناسب ترین راهبرد مدیریت مصرف آب در شبکه های توزیع آب شهری ارائه شده است. همچنین به منظور آزمودن کارآیی الگوی بالا، در قالب یک مطالعه موردی برای شهر ابهر و با استفاده از روش تصمیم گیری todim و بهره گیری از نظرهای کارشناسان و متخصصین صنعت آب و فاضلاب، راهبردهای مختلف مدیریت مصرف آب رتبه بندی شده‌اند. راهبردهای انتخاب شده در این تحقیق عبارتند از فرهنگ سازی در بین مصرف کنندگان (اجرای برنامه های آموزشی و تبلیغات)، کاهش آب بدون درآمد، افزایش آب بها و استفاده از ابزارآلات کاهنده مصرف. در این تحقیق، از معیارهایی مانند هزینه، زمان، رضایت مشترکین، میزان آب به حساب نیامده و تاثیر اجرای طرح در کاهش مصرف آب، برای وزندهی و تعیین امتیاز راهبردها استفاده شده است. ‌به منظور بررسی تاثیر عدم قطعیت های موجود در مدل بر پاسخ نهایی، بر روی اوزان نظرهای تصمیم گیرندگان و شکل اعداد فازی مورد استفاده، تحلیل حساسیت صورت گرفته است. در نهایت راهبرد کاهش آب بدون درآمد به عنوان مناسب ترین راهبرد از دیدگاه تصمیم گیرندگان شناخته شد. نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که در شرایط عدم دسترسی به داده های کمی کافی و بالا بودن عدم قطعیت های فازی، روش ارائه شده می تواند به عنوان یک ابزار تصمیم گیری کارا مورد استفاده مدیران آب شهری قرار گیرد.