مروری بر عملکرد بتن های ژئوپلیمری در دماهای بالا و مقاومت آن ها در برابر آتش (کد g)

بتن پرمصرف‌ترین مصالح ساختمانی می باشد؛ از این رو نقش آن در توسعه پایدار صنعت ساختمان، انکارناپذیر است. از سویی دیگر صنعت سیمان که ماده اصلی سازنده بتن می باشد، با تولید گازهای آلاینده به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین صنایع آلوده‌کننده محیط‌زیست بشمار می رود. به‌منظور کاهش اثرات زیست‌محیطی ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای و تولید بتن سازگار با محیط‌زیست، نسل جدیدی از بتن‌ها با عنوان بتن‌های سازگار با محیط‌زیست تولید شده است. هم‌چنین نیاز صنعت ساختمان در سال‌های اخیر زمینه تحقیقات بسیاری را در راستای تحقیق و تولید مصالح مقاوم در برابر آتش، فراهم نموده است. یکی از این مصالح که هم خواص مکانیکی و هم خواص زیست‌محیطی مناسبی دارد و اولین بار توسط داویدویتس در سال 1972 معرفی گردید، بتن ژئوپلیمری می باشد. بتن ژئوپلیمری از ترکیب مصالح آلومینوسیلیکاتی (شامل آلومینیوم و سیلیسیوم) و محلول‌های فعال‌کننده قلیایی (معمولاً ترکیبی از هیدروکسید سدیم یا پتاسیم و سیلیکات سدیم یا پتاسیم) به‌عنوان چسباننده، ساخته می-شوند. ازجمله ویژگی‌های بارز بتن‌های ژئوپلیمری می توان به تولید کربن دی‌اکسید کمتر، هزینه پایین‌تر تولید، مصرف کمتر انرژی، ویژگی‌های مقاومتی مناسب، دوام بالا در محیط‌های خورنده، سازگاری با محیط‌زیست از طریق استفاده از محصولات جانبی و ضایعات صنایع، تثبیت فلزات سنگین و خواص فیزیکی و بهره‌برداری مناسب در دماهای بالا و در مقابل آتش، اشاره کرد. بتن ژئوپلیمر به عنوان یک مصالح نوین، مقاومت ساختمان در برابر آتش سوزی را افزایش می دهد و خرابی و خوردگی در دماهای بالا را کنترل می کند؛ از این رو جایگزین مناسبی برای بتن های معمول با سیمان پرتلند می باشد. در این مقاله سعی شده است تا به مرور عملکرد بتن ژئوپلیمر در دماهای بالا و در برابر آتش پرداخته شود. همچنین در این راستا پارامترهای موثر بر رفتار بتن های ژئوپلیمر در دماهای بالا مورد ارزیابی قرار گرفته است.