کرامت نفس؛ مبنایی‌ترین حق بشر؛ ضرورتی در توسعه و جذب گردشگر

«کرامت نفس» به‌عنوان یکی از اساسی‌ترین ویژگی‌های انسان مورد توجّه و از دیرباز در کانون مطالعات معطوف به انسان قرارگرفته است، این اصطلاح که در معنای عام خود بیانگر ارزشمندی و والایی ذاتی انسان وبرتری او نسبت به موجودات دیگر است، اصلی بنیادین در اعلامیه جهانی حقوق بشر و به نوعی مورد پذیرش همگان است، در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین در ماده‌های یکم، سوم، چهارم، پنجم و بیست و ششم به‌طور مستقیم و نیز در برخی از مواد دیگر آن، به موضوع کرامت نفس یا آزادگی انسان پرداخته‌شده است ولی درعین‌حال این پرسش برای ما قابل طرح است که این اصل مورد وثوق و اجماع جهانی، تا چه اندازه در آموزه‌های دینی ما مطرح گردیده و در نتیجه در رفتار و اعمال ما جاری گشته است؟ و تا چه اندازه استناد و توسل به آن می‌تواند در گفتمان جذب گردشگر تاثیرگذار باشد؟امروزه پذیرش گردشگری به عنوان صنعتی مولد و درآمدزا، مورد اقبال و توجه سیاستمداران و تصمیم سازان جوامع قرار گرفته است و از آنجایی که این صنعت در درون خود کارکردهایی علمی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و ... را بدنبال دارد می‌تواند در زمینه‌ها و حیطه‌های گوناگون نقش آفرینی نماید.از آنجایی که کشور ما یکی از مقاصد مناسب برای گردشگرانی با ادیان و مذاهب و نحله‌های فکری گوناگون است و از طرف دیگر برداشت‌های غلط از آموزه‌های دینی می‌تواند با کافر دانستن گروهی از مردم؛ و در بحث ما گردشگران؛ با سلب حق کرامت نفس از آنان، موجب رنجش و دفع نمودن آنان شود، بنا بر این در راستای جلوگیری از این مانع، این پژوهش می‌کوشد؛ با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای و روش تحلیلی- استنتاجی برای داوری و تحلیل داده‌ها؛ در پی تبیین و باز خوانی این اصل جهانشمول و نشان دادن اهمیت آن باشد، تا با عملیاتی نمودن آن، گام بلند و مهمی در زمینه جذب گردشگر و توسعه گردشگری برداشته و افق نوینی را در جهت پرداختن و کاربردی کردن این امر در پیش روی کارگزاران و پژوهشگران ترسیم نماید.