بررسی اهمیت کاربرد روان شناختی در عملکرد گردشگری

امروزه در بسیاری از مناطق جهان، زیبایی‌های طبیعی و جذابیت‌های آن، علت اصلی برای جذب توریست و توسعهٔ صنعت توریسم بوده است. گردشگری عامل مهمی برای تقویت فرهنگ‌ها و شناخت جوامع مختلف است، توسعه این صنعت موجب پیشرفت و تحول اقتصادی اجتماعی خواهد شد. افزایش آگاهی، ترویج عدالت و توسعه، پیشرفت کیفی زندگی، کیفیت بالای تجربه برای بازدیده‌کنندگان، نگهداری کردن با کیفیت از محیط، همه این موارد از اهداف گردشگری پایدار می‌باشند. رابطهٔ انسان با محیط غیر زنده سابقه‌ای به قدمت پیدایش حیات بشر روی کره زمین دارد. هدف از این مقاله، بیان اهمیت کاربرد روان شناختی و شناخت جامعه شناسی در عملکرد گردشگری و حفظ فرهنگ محلی بالاخص در ایران می‌باشد، که می‌توان با آموزش و قرار دادن دروس رواشناسی گردشگری در مقاطع مختلف جامعه گردشگری را آموزش داد تا در حفظ فرهنگ و سنن جامعه محلی و آموزش رفتاری و میهمان‌نوازی به جامعه میهمان و میزبان در رشد و توسعه پایدار نقش بسزایی داشته باشند. این مقاله با روش تحقیق توصیفی به نقش روانشناسی در گردشگری می‌پردازد. ابتدا، درک انگیزه افراد برای بازدید از مقاصد خاص، استفاده از خدمات دسترسی، نیاز و رضایت بازدیدکنندگان می‌باشد. این مقاله روابط بین سطوح فردی از نیازهای انسانی را بیان می‌کند. با تعاریفی از روانشناسی گردشگری به تمایز در رویکرد گردشگری در ابعاد مختلف از نگاه سازمان جهانی گردشگری پرداخته و به توضیح رفتار گردشگران و روح میهمان‌نوازی که هر دو از اصول مهم در روانشناسی گردشگری است می‌پردازد. اثرات گردشگری در جامعه از مباحث مطرح در این مقاله است.