نقش گردشگری روستایی در توسعه پایدار روستایی در بستر جغرافیایی طبیعی ایران

در اواخر قرن بیستم بسیاری از برنامه ریزان اجتماعی- اقتصادی در کشورهای اروپایی گردشگری را روشی مطمئن با چشم اندازی مطلوب برای توسعه ی روستاها به ویژه محروم ترین آنها معرفی کرده اند که موجب رشد اقتصادی روستا شده و مکمل فعالیت های کشاورزی است. در ایران نیز با توجه به موقعیت جغرافیایی ویژه و تنوع پدیده های طبیعی که آن را به پنجمین کشور به لحاظ تنوع طبیعی جهان تبدیل ساخته است، گردشگری به طور عام و گردشگری روستایی به طور خاص از اهمیت خاصی برخوردار است و می تواند اثرات مهمی در توسعه پایدار روستایی و رونق اقتصادی روستا داشته باشد. در مجموع گردشگری روستایی می تواند به نوعی به کند شدن روند تخلیه سکونت گاه های روستایی و جریان مهاجرت جمعیت روستایی کمک کند. از این رو می توان گفت گردشگری روستایی یکی از اشکال توسعه ی پایدار است که در آن از منابع موجود در مناطق روستایی استفاده می شود. این مقاله که با روش مطالعه ی کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک تهیه شده، پس از بررسی مفاهیم گردشگری، توریسم روستایی و توسعه ی پایدار، نقش و برخی کارکرد-های توریسم روستایی را با تاکید بر جغرافیای طبیعی ایران در این زمینه معرفی می کند.