لزوم تدوین نظام بهره­برداری از آب در کشور

در کشور ایران نظام بهره­برداری آب در کشاورزی از قدمت طولانی برخوردار است. رواج بهره­برداری، مهار و استخراج منابع آب­های زیرزمینی و سطحی در کشور و وجود تشکل­های مصرف کننده آب در قالب بنه­ها، هراسه­ها، خیش­ها و ساختارهای دیگر از گذشته دور تا کنون، نشان­دهنده وجود پیشینه و تاریخچه غنی در زمینه بهره­برداری از منابع آبی در کشاورزی کشور و نظام­های اجتماعی می­باشد. در سال­های اخیر آب به طور مداوم نسبت به افزایش تقاضا به طور روز افزونی کمیاب ­گردیده است. از آنجا که بخش کشاورزی برای تامین غذای مورد نیاز مردم باید با سایر بخش­های صنعتی و خدماتی رقابت کند و همزمان نیز به دلیل کاهش منابع آبی باید حداکثر تولید محصولات کشاورزی را با حداقل مصرف آب ممکن سازد، بدون شک تلاش موثری برای دستیابی به رویکردی جدید در نظام­بهره­بردای کشور با استفاده از همکاری‌های چندرشته­ای برای بقاء نظام اجتماعی و منابع آبی کشور بسیار کارساز است. بنابراین، هدف نوشتار حاضر، تبیین تفاوت­های نظام­های بهره­برداری از آب و زمین و استدلال روی مفاهیم و اهمیت لزوم تدوین نظام بهره­برداری از آب در کشاورزی کشور همراه با ارائه راهکارهایی موثر برای دستیابی به رویکردی جدید در نظام­بهره­بردای کشور می­باشد. تحقیق حاضر از نوع مطالعات کتابخانه­ای و اسنادی است که به کمک منابع انتشاراتی موجود، مبانی اصلی و چارچوب­های نظری لازم ارائه شده با برداشت­ها و تحلیل­های کارشناسانه تلفیق و ادغام گردیده است. در پایان نیز با توجه به تحلیل­های صورت گرفته در مورد لزوم تدوین نظام بهره­برداری از آب در کشور نتایجی کاربردی در جهت بهبود وضعیت بهره­وری و کاهش ضایعات آب در کشاورزی گردیده است.