نظامی نشدن دریای خزربر پایه فرصت ها و تهدیدات منطقه ای

دریای خزر به عنوان بزرگ‌ترین دریاچه جهان در غرب ‌آسیای مرکزی و به دلیل ویژگی‌های ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک، ذخایر قابل توجه هیدروکربن، کریدور مهم حمل و نقل و منابع غنی بیولوژیک برای قدرت‌های جهانی از ویژگی خاصی برخوردار شده است با توجه به تغییر وضعیت ژئوپلیتیک و پیدایش کشور های متعدد، کشورهای پیرامون این منطقه و دولت های بزرگ در مواجه با مسایل جدید قرار گرفتند. حضور قدرت های بزرگ بیرون منطقه به خصوص آمریکا و هم پیمانانش (اسراییل، ترکیه و آذربایجان و ...) در بحث گسترش ناتو و ساماندهی سپر دفاع موشکی در اروپای شرقی برای افزایش نفوذ در حوزه خزر و موضع گیری های روسیه، چین و ایران منشا تحولاتی در منطقه بوده و همچنین امکان بروز اختلاف بر سرمنابع دریا تنش در روابط سیاسی و گسترش رقابت امنیتی – راهبردی میان کشورهای ساحلی را موجب میشود و حضور استراتژیک امریکا را فراهم نماید چنین بستری زمینه ای برای ایجاد گرایش های نظامی را تقویت میکند ودر قبال تهدیداتی که متوجه شاخص قدرت و امنیتی آن ها میگردد در صدد دستیابی با سازکارهایی هستند که بر مبنای آن بتوانند توان دفاعی خود را افزایش داده وقادر به دفع تهدیدات شوند بدیهی است که نظامی شدن دریاچه خزر پیامدهای منفی برای امنیت ایران به همراه خواهد داشت و روسیه نیز نگران از نفوذ قدرت های فرا منطقه ای در دریای خزر است لذا مهم‌ترین نظریه تبدیل دریای خزر به منطقه‌ای صلح‌آمیز است و غیرنظامی کردن دریای خزر به توجه مفاد کنوانسیون حقوقی دریای خزر وپرهیز از هرگونه اختلاف و جلوگیری از بروز تنش می‌داند و تضمین‌کننده امنیت برای جمهوری اسلامی ایران و تمامیت ارضی کشورهایی است که به لحاظ جدید التاسیس بودن فاقد ناوگان دریایی می‌باشند این مقاله به بررسی لزوم عدم نظامی شدن دریای خزر وتاثیر بر امنیت جمهوری اسلامی و کشورهای حاشیه دریای خزر بر پایه فرصتها و تهدیدات منطقه ای پرداخته شده است