پیوند بین بینامتنی بودن و تفکر انتقادی در داستان‌های کودکان و نوجوانان

هدف پژوهش حاضر این بود که میزان وجوه تفکر انتقادی نوجوانانی که داستان‌هایی با ویژگی بینامتنی می خوانند نسبت به سایر نوجوانانی که داستان‌هایی معمولی بدون مولفه بینامتنی می خوانند مشخص شود. روش انجام این پژوهش توصیفی از نوع پیمایشی است. تعداد 35 نوجوان (15 نفر دختر و 20 نفر پسر) به صورت نمونه‌گیری تصادفی از بین کلیه نوجوانان عضو کانون‌های پرورشی فکری کودکان و نوجوانان (دو شعبه) با دامنه سنی 12 الی 16 سال شهرستان مهاباد به عنوان نمونه انتخاب شدند. متغیر بینامتنیت در داستان‌های نوجوانان توسط ده نفر از منتقدین و کارشناسان تشخیص داده شد. همچنین جهت ارزیابی تفکر انتقادی در کودکان و نوجوانان از پرسشنامه گرایش به تفکر انتقادی کالیفرنیا استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که نوجوانانی که داستان‌هایی با خصوصیت بینامتنی خوانده بودند دارای وجوه تفکر انتقادی بیشتری نسبت به نوجوانانی بودند که داستان‌های معمولی و بدون ویژگی بینامتنی خوانده بودند؛ بنابراین نتایج پژوهش حاکی از آن است که وجود مولفه بینامتنیت در داستان‌های نوجوانان موجب افزایش میزان گرایش به تفکر انتقادی در آنان می شود.