خوش بینی به آیندۀ شخصی و بدبینی به آیندۀ جمعی

با توجه به اهمیت این سوال که آیا مردم آیندۀ شخص خود را بهتر از آیندۀ جامعۀ خود می بینند، پژوهش حاضر باهدف بررسی تفاوت نگاه انسان ها به آیندۀ شخصی و آیندۀ جمعی انجام شد. در یک مطالعه از نوع شبه آزمایشی 312 شرکت‌کننده به روش اینترنتی نمونه-گیری شدند و در یک طرح که ابزار آن تکلیف سیالی آینده بود از شرکت کنندگان خواسته شد که همۀ رویدادهای خوب و بدی که اشتیاق دارند یا نگران هستند در یک هفته، یک سال و 10 تا 5 سال آینده برای شخص آن‌ها و جامعۀ آن‌ها رخ دهند را بنویسند. نتایج تحلیل واریانس آمیخته و آزمون های تی وابسته نشان دادند که از یک‌سو تعداد رویدادهای خوبی که شرکت کنندگان اشتیاق داشتند برای شخص آن‌ها رخ دهد بیشتر از تعداد رویدادهای بدی است که نگران بودند برای شخص آن‌ها رخ دهد و از سوی دیگر تعداد رویدادهای بدی که همان شرکت کنندگان نگران بودند برای جامعۀ آن‌ها رخ دهد بیشتر از تعداد رویدادهای خوبی است که اشتیاق داشتند برای جامعۀ آن‌ها رخ دهد. از این رو به نظر می‌رسد مردم در کنار خوش‌بینی به آیندۀ شخصی، به آیندۀ جمعی خود بدبین هستند.