تاثیر طرح واره درمانی بر خودکارآمدی و امید به زندگی زنان مطلقه و طرح واره های ناسازگار اولیه فرزندان دختر

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر خودکارامدی و امید به زندگی زنان مطلقه و تاثیر آن بر طرح‌واره‌های فرزندان دختر انجام شد. در یک مطالعه از نوع شبه آزمایشی با استفاده از طرح تحقیق پیش‌آزمون- پس‌آزمون 12 شرکت‌کننده که دارای فرزند دختر بودند به روش نمونه‌گیری در دسترس از میان کلیۀ زنان مطلقۀ دارای پرونده در اداره بهزیستی شهرستان کردکوی انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های طرحواره یانگ، خودکارآمدی شرر و مادوکس و امید به زندگی اشنایدر پاسخ دادند. نتایج نشان دادند که طرحواره درمانی در افزایش احساس خودکارآمدی و امید به زندگی زنان مطلقه و در کاهش طرح واره های فرزندان دختر موثر بود. یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که این روش درمانی می‌تواند در انجام فرآیندهای روان‌شناسانه جهت افزایش شناخت افراد مطلقه و سازگاری آن‌ها مثمرثمر باشد.