جهت‌گیری هدفی، خودکارآمدی ریاضی و عملکرد ریاضی

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری جهت‌گیری اهداف مبنی بر خود، مبنی بر دیگران و خودکارآمدی ریاضی با عملکرد ریاضی بود. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود که نمونه شامل 400 دانش‌آموز (148 پسر و 252 دختر) که به روش نمونه‌گیری خوشه-ای چندمرحله‌ای از دبیرستان‌های شهر کرج انتخاب شدند و به پرسشنامه اهداف پیشرفت 2×3 (الیوت، موریاما و پکران، 2011)، مقیاس خودکارآمدی ریاضی (میدلتن و میدگلی، 1997) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که اثر مستقیم گرایش به خود و گرایش به دیگران بر خودکارآمدی ریاضی و اثر مستقیم اجتناب از خود و اجتناب از دیگران بر عملکرد ریاضی معنی‌دار بود. اثر مستقیم خودکارآمدی ریاضی بر عملکرد ریاضی و اثر غیرمستقیم اهداف مبنی بر خود و گرایش به دیگران بر عملکرد ریاضی معنی‌دار بود. یافته‌ها نشان داد مدل پیشنهادی پژوهش از برازش خوبی با داده ها برخوردار است و به عبارتی با توجه به یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که متغیرهای اجتناب از خود، اجتناب از دیگران و خودکارآمدی ریاضی بر عملکرد ریاضی تاثیر می‌گذارند.