سوگیری شناختی و ویژگی‌های شخصیتی سرشتی-منشی در بیماران دوقطبی نوع یک

اختلال دوقطبی نوع یک بیماری مزمن پیچیده‌ای است که مشخصه اصلی آن دوره‌های تکرار شونده مانیا و افسردگی است. خلق بالا می‌تواند عملکرد حافظه و توجه را مختل سازد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه سوگیری شناختی و ویژگی‌های شخصیتی در بیماران دوقطبی نوع یک و افراد بهنجار شهر کرمانشاه انجام‌شده است. روش این پژوهش توصیفی از نوع پس رویدادی، با دو گروه آزمایش و گواه بود. 50 نفر با اختلال دوقطبی نوع یک و 50 نفر از بین مراجعین غیر بیمار و غیر همراه بیماران خلقی به صورت نمونه‌گیری در دسترس از بین کلیه مراجعه‌کنندگان 20 تا 45 ساله مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک در بیمارستان فارابی کرمانشاه انتخاب و به پرسشنامه شخصیتی کلونینجر، آزمون عملکرد مداوم و خرده آزمون فراخنای ارقام مقیاس سوم وکسلر پاسخ دادند. یافته‌های حاصل از آزمون مانوا نشان داد بین سوگیری شناختی (توجه و حافظه) در بیماران دوقطبی نوع یک و افراد بهنجار و خودفراروی، خود راهبری و همکاری (ابعاد منشی شخصیت) در دو گروه تفاوت معنی‌داری وجود دارد، به‌گونه‌ای که افراد بهنجار از خودفراروی، خود راهبری و همکاری بالاتری برخوردار بودند. همچنین در ابعاد سرشتی ویژگی‌های شخصیتی، نوجویی، آسیب پرهیزی و پاداش وابستگی در بیماران دوقطبی نوع یک بالاتر از افراد بهنجار است. به‌عبارتی‌دیگر تمایل زیاد به کسب لذت منجر به نوجویی و نادیده گرفتن مخاطرات و در نتیجه آسیب‌پذیری بیشتر در بیماران دوقطبی نوع یک می‌شود.