تاثیر طرحواره درمانی بر صمیمیت زناشویی زنان دچار طلاق عاطفی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره‌درمانی بر صمیمیت زناشویی زنان دچار طلاق عاطفی شهر تهران در سال 1397-98 انجام گردید. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش را زنان مراجعه‌کننده به کلینیک های منطقه 1 و 2 شهرستان تهران تشکیل دادند که با استفاده از پرسشنامه طلاق عاطفی، زنانی که دچار طلاق عاطفی هستند، مورد شناسایی قرار گرفتند که در مجموع 47 نفر بودند. به روش نمونه‌گیری در دسترس 26 نفر انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به‌صورت مساوی و تصادفی جایگزین شدند. قبل از شروع جلسات طرحواره درمانی برای گروه آزمایش، هر دو گروه به سوالات پرسشنامه‌ صمیمت زناشویی تامپسون و همکاران (1983) پاسخ دادند. سپس جلسات طرحواره درمانی در 10 جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد، اما برای گروه کنترل، هیچ‌گونه مداخله ای اعمال نشد؛ بلافاصله بعد از اتمام مداخله آزمایشی برای گروه آزمایش، پس‌آزمون صمیمت زناشویی برای هر دو گروه اجراشده و داده‌های لازم جمع‌آوری شد. یافته های توصیفی نشان داد که صمیمت زناشویی گروه آزمایش افزایش پیدا کرده است ولی گروه کنترل تفاوت محسوسی نکرده است؛ همچنین نتایج پژوهش با استفاده روش کوواریانس یک‌راهه گویای اثربخشی طرحواره درمانی بر افزایش صمیمت زناشویی زنان دچار طلاق عاطفی بود.