برنامه‌ریزی درسی و شادکامی در دانش آموزان مقطع ابتدایی

ازآنجاکه موفقیت رویکرد روان‌شناسی مثبت نگر، در مسئله پیشرفت تحصیلی علاوه بر اذعان به پیچیدگی و تاثیر ابعاد شناختی و اجتماعی به ارتباط برنامه‌ریزی درسی با شادکامی عقیده دارد، پژوهش حاضر باهدف بررسی ارتباط برنامه‌ریزی درسی با شادکامی در دانش آموزان مقطع ابتدایی انجام شد. در یک مطالعه از نوع همبستگی 254 شرکت‌کننده با روش نمونه‌گیری تصادفی از میان کلیۀ دانش آموزان دوره ابتدایی ناحیه 4 مشهد در سال تحصیلی 98-1397 انتخاب شدند و به پرسشنامه محقق ساخته برنامه‌ریزی و پرسشنامه شادکامی آکسفورد پاسخ دادند. یافته‌ها حاکی از آن بودند که ضریب همبستگی پیرسون 879/0 محاسبه‌شده معنیدار بود؛ بنابراین بین برنامه‌ریزی درسی با شادکامی دانش آموزان دوره ابتدایی ناحیه 4 مشهد رابطه مثبت مستقیم و معنی‌داری وجود داشت. درنتیجه با افزایش نمرات شادکامی در بین دانش آموزان نمرات برنامه‌ریزی درسی نیز افزایش مییابد، بر این اساس پیشنهاد می‌شود در برنامه‌سازی بهتر برای دانش آموزان بایستی نگاه‌های نوین و بدیع ایجاد شود.