بررسی و تحلیل لالایی‌های عامیانة میناب

لالایی‌ها، یکی از شاخه‌های ادبیات عامیانه است که جزو اولین و ابتدایی‌ترین اشکال شعر غیر‌رسمی کودکان به شمار می روند و قدمتی برابر با اولین اشعار فارسی دارند؛ بنابراین ناگفته پیداست که اگر این لالایی‌ها که جزو ادبیاتِ فولکلوریک قلمداد می شوند، صورت مکتوب و مدوّن پیدا نکنند، به‌زودی نسلی از مادران و مادربزرگ های ناآشنا با لالایی خواهیم داشت؛ اگرچه امروزه نیز این امر در برخی مادران جوان مشاهده می‌شود که حتی یک لالایی هم بلد نیستند تا برای فرزندانشان بخوانند و این حکایت از یک فقر فرهنگی غیرقابل‌توجیه دارد. در بیان اهمیت لالایی‌ها همین بس که سرشارند از دوستداری کودک، امید و آرزوی مادرانه، نگرانی‌های زندگی و عقاید مذهبی؛ کودک با ترانه‌های مادرانه کلام منظوم را از غیرمنظوم بازمی‌شناسد و موسیقی و قافیه سازی را تجربه می‌کند. بنابراین اگر تلاش لازم به کار بسته نشود لالایی‌ها به همراه مادربزرگ ها برای همیشه در گورستان تاریخ و در دل سیاه خاک مدفون خواهند شد. این مقاله با روش تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه ای به تحلیل لالایی‌های منطقة میناب پرداخته است.