فرهنگ عامیانه در آیینه‌ی هفت پیکرنظامی

حکیم نظامی هفت پیکر را در قالب مثنوی و در رابطه با زندگی بهرام گور سروده است. وی که از بزرگترین داستان سرایان ادب پارسی است، با گنجاندن هفت افسانه در دل این داستان بلند با ظرافت خاصی، جهت بیان پند و نصیحت از افسانه سرایی استفاده کرده است و به این وسیله یکی از عناصر برجسته فولکلور را به زیبایی در اثر خود جای داده است.علاوه بر این نظامی، برای تاثیر هر چه بیشتر بر مخاطب خود، از دیگر ذخایر ملی نیز بهره ی فراوان برده است و در سرتاسر اثر خود، آداب و رسوم، باورها، اعتقادات، سنت ها و روش‌های عامیانه را عنوان کرده است.او در هفت پیکر از الفاظ و کلمات مناسب، تصویر جزئیات، به کار بردن امثال و کنایات رایج در بین مردم، اصطلاحات علمی و فلسفی، عقاید عوام و ... طوری استفاده کرده که می‌توان گفت اثرش به دایره المعارفی از علوم و اطلاعات در مورد فرهنگ عامیانه، تبدیل شده است.به طور کلی می‌توان هفت پیکر را آیینه ای دانست که فرهنگ عامیانه ی مردم آن زمان در آن بازتاب شده است.در این میان پرتوهایی از این بازتاب وسیع، بر ذهن نگارنده تابیده و موجبات تالیف این مقاله را فراهم آورده است.