بررسی بسامدیِ فرهنگ عامیانه در شعر انقلاب اسلامی

فرهنگ معنویِ هر قوم یا ملّتی، شکل‌گرفته از سنّت‌ها و رسوم، عادات و آداب، افسانه‌ها و قصه‌ها، باورداشت‌ها، ترانه‌ها و مثَل‌هایی‌است که ادبیات عامیانه نامیده می‌شود. این نوع ادبیات، چون در میان تودة مردم رواج می‌یابد، از گونه‌های ادبیات شفاهی محسوب می‌شود. هرچند که مطالعات علمی و دقیق بر روی این موضوع، پیشینه‌ای یکصدساله در جهان دارد، قدمت و دیرینگی ادبیات عامه، هم‌پایِ شکل‌گیریِ زبان و فرهنگ در جوامع بوده‌است. شاعران دورة انقلاب اسلامی هم به‌مانندِ شاعران پیشین، در بهره‌گیری از این عنصر مهم فرهنگی در شعر خویش، اهتمام ویژه‌ای به کار برده‌اند که بسامدِ کاربرد آن در شعر معاصر، در این پژوهش مشخص شده‌است. ضرورت حفظ و بررسیِ این نوع از ادبیات از یک‌سو، و لزوم پژوهش در زمینة ادبیات انقلاب اسلامی از دگر سو، موجب گردید تا در این مقاله، به روشِ توصیفی تحلیلی و با استفاده از امکانات کتابخانه‌ای‌ به بررسی فرهنگ عامیانه در شعر انقلاب اسلامی پرداخته شود. اهمیتِ این پژوهش، ظهور و بروز خاصِ فرهنگ عامیانه در شعر انقلاب اسلامی، و نتیجة حاصل از آن، افزون بر استخراج، و طبقه‌بندی شاخصه‌های ادبیات عامیانه در شعر انقلاب، معرفیِ احمد عزیزی و قیصر امین‌پور به‌عنوان شاخص‌ترین چهره‌های شعر انقلاب اسلامی در زمینة بهره‌گیری از فرهنگ عامیانه در شعر است.