ظرایف ادبیات عامه در شعر سبک هندی (با تاکید بر ‌طنزپردازی و انتقادات اجتماعی)

طنزپردازی مقوله ای است که با بحران ها و نوسانات اجتماعی ارتباطی نزدیک دارد. به بیان دیگر طنز زاییده ی جامعه ای است که درآن معضلات و مشکلاتی وجود داردکه ازنظر طبقه ی روشنفکر آن اجتماع قابل چشم پوشی نمی باشد. درچنین وضعیتی هرچقدر زمینه های اجتماعی وسیاسی بحرانی تر باشد به همان نسبت زبان طنز نیزمی بایست شدیدتر و پرخاشگرانه تر شود. معمولا دریک طنزخوب خنده ای آگاهانه نهفته است، خنده ای که برای اصلاح وبهبودی یک درد برلب ها می نشیند نه برای سرگرمی و تفرج خاطرانسانها. ادبیات نیز یک مقوله ی اجتماعی است که همیشه وضعیت جامعه را به زبان خاص خویش بیان می دارد و اصولا شعر خاستگاهی اجتماعی دارد، چراکه ما با تفکیک و دسته بندی ادوار مختلف شعرفارسی و کنارهم گذاشتن دیدگاههای فکری شاعران هر دوره ، تا حدود زیادی میتوان پی به شکوفایی و یا انحطاط هر دوره ببریم.سبک هندی سبکی است که اکثر شاعران آن از قشر عادی جامعه برخواسته بودند و گویندگان آن در سنجش با ادوار گذشته ی شعر فارسی از دربارها و محیط های امن و باشکوه فاصله ی زیادی گرفته بودند و با نابسامانیهای اجتماع دست وپنجه نرم می کردند.در دوره ی صفوی هرج ومرج های داخلی و فسادهای اجتماعی ازیک طرف و جنگهای مکرر با مهاجمان و بیگانگان از طرفی دیگر ، موجب گردید که در شعر شاعران این دوره طنزپردازی قوتی خاص بگیرد و این مقوله ای است که در این مقاله بدان خواهیم پرداخت.