مفاهیم واژگان از تصویرسازیِ حروف نشات می گیرند

نگارنده در این مقاله سعی بر آن دارند از نگاه شناختِ ریشه یِ ادبی« بابی نو» در قالب علوم تشخیصی که پشتوانی علمی آن تکیه برمستندنگری و مستندگرایی دارند دانستنی های فنون کشف شده ی آن را برای مخاطبین عزیز رمزگشایی نمایند و سرشت علوم تصویرگفتاری را که منشا مرتبط با همین تصاویری رسم الخط، که برگرفته از منابع نَشرَح ( پوشش تصویر در حرکت واقعی رخسار) هستند جریان ترسیم بخط و تجسم بنقش آنان را بارگشایی نمایند و رویداد تلفیم (به تصویرکشیدن سرشاخه های اشکالی در وصلت) آنان را که در نقل گویندگی منشا نقشایند تصویرسازی گفتاری، با تکیه بر عضوهای پازلی رخساری انسان هستند تجسم نمایی و تحول گویایی آنان را در پوشش بافت های زنده؛ ابتدا با نگرش زبان اولیه و سپس در بینش زبان هایی که با وجه نام « آرامی و صامی (سامی) و عربی » بعدها شکل گرفته اند؛ با نقش آفرینیِ زبان بشر اولیه و یا زبان ایران باستان،، که سرشت سبک دهی سخنورزی را برای گویش های گوناگون اقلیمی، که با ملاحظه ی تحول رخساری در قابِ همین تصاویر چه در نگاهِ زمینه و چه در درک پس زمینه ی تجسمِ نقش مرئی این نوع تقاتیک ( تولید صدا، مخصوص به شکل) را در قالب حروف الفبایی که درآمیختگی صدا را به تصویر شکل داده اند باب علمی کشف شده آنان را در این عصر برای جویندگان علوم و فنون ریشه شناسی بگشایند.