کاربرد اصطلاحات و کنایات عامیانه در اشعار فارسی شهریار

یکی از ویژگی‎های برجسته‎ی اشعار فارسی پس از مشروطه ساده بودن زبان و نزدیکی به زبان مردم کوچه و بازار است. در این دوره شاعران تلاش نمودند شعر را از دربار شاهان خارج نمایند و در میان مردم رواج دهند. آنان توجه به مردم را در ساختار و محتوای شعر سرلوحه‎ی کار خویش قرار دادند و از هر وسیله‎ای که سبب پیوند مردم و شعر می‎شد، بهره بردند. از بین شاعران معاصر شهریار به این نکته اهتمام ویژه‎ای داشته است تا حدی که مهمترین ویژگی شعر او نزدیک بودن زبان او به زبان محاوره‎ای مردم و ورود اصطلاحات عامیانه‎ای است که در بین طبقات مختلف مردم رایج بوده است.شهریار به مضمون بیش از هر چیز دیگری توجه می‌کرد و هر شیئ، حادثه، لفظ عامیانه، تمثیل، کنایه‎ی کوچه و بازاری را به عنوان ظرفی برای بیان اندیشه‎ی خود در شعر به کار می‎برد. می‎توان گفت او قائل به اصالت معنی بود چنان‎چه آشکارا در اشعار خویش برتری معنی را بر لفظ بیان می‎نمود. او با آثار گذشته و معاصر ادب فارسی آشنایی کامل داشته است و با علاقه‌ای که به نظامی، سعدی، فردوسی و به خصوص حافظ داشته، همواره کوشیده است تا ترکیبات و الفاظ آنان رابا مهارتی خاص با ترکیبات و الفاظ محاوره‌ای در هم بیامیزد و شعرش را برای مخاطب دل‎نشین و جذاب نماید. سوال پژوهش ما این است که کاربرد اصطلاحات عامیانه در اشعار شهریار به چه شیوه و هدفی انجام شده و چه نوع ترکیباتی اولویت داشته است؟آیا کاربرد اصطلاحات عامیانه در شعر او یک امر پسندیده و مثبت به شمار می‎رود یا افراط در این امر نتیجه‎ی منفی به همراه داشته است؟ در این مقاله کاربرد ترکیبات و اصطلاحات عامیانه در شعر شهریار بررسی شده و بیان می‎شود که او برای ارتباط دادن شعر با مخاطب خود به این شیوه روی آورده و به حق باید گفت در این زمینه موفق بوده است. این خصیصه اگرچه موجب سستی در برخی از اشعار شهریار شده و ارزش ادبی شعر او را پایین آورده، ولی از سوی دیگر فوایدی از قبیل: نفوذ شعر او در جامعه، روی آوردن مردم به شعر او و حفظ آن داشته است. پس او یک شاعر مردمی است و کاربرد ترکیبات و اصطلاحات عامیانه در شعر او یک خصلت ارزنده‏ی ادبی به شمار می‎رود.