تاثیر بافت سطحی زیرلایه بر چسبندگی پوشش های الکتروپلیت و الکترولس

طی این پژوهش که موضوع آن مبتنی بر بررسی اثر تغییرات بافت سطحی زیرلایه بر چسبندگی پوشش ها است، سعی برآن شد تا ارتباط بین زبری زیرلایه فولاد زنگ نزن 420 و چسبندگی پوشش الکترولس نیکل- فسفر و پوشش آبکاری الکتریکی نیکل تبیین شود. تغییرات پارامتر اصلی، یعنی زبری سطح زیرلایه، از طریق فرایندهای مکانیکی مانند ماسه پاشی، سنگ زنی، سنباده زنی و پولیش مکانیکی در نظر گرفته شد. به منظور بررسی ضخامت پوشش ها از میکروسکوپ الکترونی روبشی، برای آنالیز عنصری ازمیکروآنالیز طیف سنجی انرژی و برای ارزیابی چسبندگی از آزمون راکول استفاده شد. نتایج مشخص نمود که با تغییر زبری پیش از عملیات پوشش دهی می توان استحکام چسبندگی بین پوشش و زیرلایه را تغییر داد. کاهش زبری زیرلایه از حدود 7 میکرون تا مقادیر کمتر از 30 نانومتر موجب بهبود چسبندگی پوشش ها گردید. در این راستا مکانیزم های افزایش سطوح با انرژی سطحی بالا، قفل شدن مکانیکی پوشش در زیرلایه و نیز ایجاد مناطق تمرکز تنش بیان شده است. زبری نانومتری مناطق تمرکز تنش کمتر و سطوح فعال بیشتری ایجاد می کند و از شکست و جدایش پوشش جلوگیری می نماید. بر اساس نتایج می توان گفت بافت سطحی نانومتری نسبت به میکرونی مطلوب تر است.