اثر فرکانس پوشش دهی بر میکروساختار، ترکیب و مقاومت به خوردگی پوشش تشکیل شده به روش اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی بر زیرلایه آلیاژ az31

فرایند اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی(peo) روشی نوین و امید بخش برای پوشش دهی آلیاژهای سبک از جمله منیزیم است. متغیرهای زیادی بر کیفیت و خواص پوشش تاثیرگذارند که در این پژوهش به اثر فرکانس بر خواص پوشش‌های peo حاصل بر زیرلایه آلیاژ منیزیم az31 پرداخته شده است. فرایند پوشش دهی در رژیم جرقه زنی نرم با پهنای پالس کاتدی 30 درصد در یک الکترولیت پایه سیلیکاتی حاوی افزودنی‌های پتاسیم فلورید و پتاسیم هگزا فلوروتیتانات در فرکانس‌های 1، 2 و 3 کیلوهرتز انجام شد. پوشش‌ها دارای مورفولوژی شبکه‌ای یا داربستی از میکروتخلخل‌ها، میکروترک‌ها و گرانول‌هایی از ترکیبات اکسیدی بود که با افزایش فرکانس تغییر قابل توجهی در مورفولورژی آن به‌وجود نیامد. همچنین پوشش‌ها دارای ترکیبات فازی اکسید منیزیم، منیزیم فلورید، فورستریت و آناتاز بودند که نشانگر مشارکت عناصر زیرلایه و الکترولیت در فرایند پوشش دهی بود. براساس تصاویر سطح مقطع، ضخامت پوشش با افزایش فرکانس دستخوش تغییر نشده بود، لیکن تخلخل‌های سطح مقطع پوشش افزایش یافته بود. همچنین با افزایش فرکانس حفرات ریزی در لایه متراکم پوشش ظاهر شد. به منظور بررسی مقاومت به خوردگی پوشش‌ها، آزمون طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی در محلول سدیم کلرید 5/3 درصد وزنی به مدت طولانی انجام شد. نتایج این آزمون نشان داد که با افزایش فرکانس و افزایش تخلخل‌ها، سطح بیشتری از پوشش در تماس با محلول قرار می‌گیرد و همچنین وجود تخلخل در لایه متراکم امکان دسترسی به زیرلایه را فراهم می‌کند که این امر سبب کاهش عملکرد سدی پوشش می‌شود.