مقایسه تاثیر خستگی بر کنترل پاسچر در ورزشکاران کف پای صاف و طبیعی

با توجه به این که پا تحتانی ترین قسمت بدن را تشکیل می دهد و محدوده نسبتا کوچکی برای حفظ تعادل در محدوده سطح اتکا (به ویژه در ایستادن روی یک پا) فراهم می کند، به نظر می رسد تغییرات جزئی بیومکانیکی در محدوده سطح اتکا بر استراتژی کنترل پاسچر تاثیرگذار باشد و این حالت می تواند در شرایط خستگی تشدید گردد. برای اجرای این تحقیق تعداد 20 نفر با ناهنجاری کف پای صاف و 20 نفر با کف پای طبیعی انتخاب شدند. میزان افت ناوی آزمودنی ها با استفاده از روش توصیف شده برادی مورد ارزیابی قرار گرفت.برای ایجاد خستگی عمومی از یک پروتکل هفت ایستگاهی و برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون ایستادن روی یک پا و برای ارزیابی تعادل پویا از آزمون تعادلی ستاره استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل یا فته های تحقیق از روشهای آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و روشهای آمار استنباطی (آزمون t مستقل) استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین فواصل دستیابی در آزمون تعادلی ستاره و توانایی ایستادن روی یک پا پس از خستگی در ورزشکاران هر دو گروه کاهش یافته، اما این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0 p≤) از آنجایی که ورزش و فعالیت بدنی باعث تقویت سیستم عصبی – عضلانی می شود این امکان وجود دارد که بدن انسان به طور ناخودآگاه در جهت رفع اختلالات ساختاری از جمله ناهنجاری کف پای صاف باشد و سیستم عصبی عضلانی نقش جبرانی در این مورد ایفا کند. به نظر می رسد که ساختار آناتومیکی پا تنها عامل موثر در کنترل پاسچر نباشد و این امکان وجود دارد که عوامل دیگری نقش ساختار آناتومیکی پا را در کنترل پاسچر کم رنگ تر جلوه دهند.