بازطراحی نظام حکمرانی و تنظیم گری در ایران براساس الزامات انقلاب چهارم صنعتی

انقلاب صنعتی چهارم با پیشرفت های بی سابقه ای در فناوری همراه بوده است که نحوه زندگی، کار و تعامل افراد و گروه های مختلف جامعه را تغییر داده است. برای افزایش تاثیرات مثبت و فراگیر چنین فناوری هایی و در عین حال، کاهش یا حذف نتایج منفی این فناوری‌ها به اصول، پروتکل ها، قوانین و سیاست های جدیدی نیاز داریم. نهادهایی که به طور سنتی مسئول شکل دهی تاثیرات اجتماعی چنین فناوری هایی هستند (مانند دولت‌ها، شرکت ها و سازمان‌های جامعه مدنی)، در تلاش‌اند تا پا به‌پای تغییرات سریع و تاثیرات تصاعدی پیش بروند. امروزه نیاز فوری به روش های سریع تر و چابک‌تری وجود دارد تا فناوری های در حال ظهور، مدل های تجاری و ساختارهای تعاملی اجتماعی که توسط چنین فناوری هایی، قدرت پیدا می کنند را مدیریت کنیم. ازآنجاکه پروسه های توسعه سیاستی سنتی از روند سریع نوآوری فناورانه عقب افتاده اند، شهروندان بیش از پیش از بخش خصوصی و سایر نهادهای غیردولتی انتظار دارند تا مسئولیت های جدیدی را به عهده بگیرند و روش های جدیدی برای حمایت از تنوع و سرعت حکومت ایجاد کنند. چهارمین انقلاب صنعتی نیازمند بازطراحی ساختارهای حکومتی سنتی و مدل های سیاستگذاری است. در چهارمین انقلاب صنعتی، الگوی نظام حکمرانی در حال تغییر است. با توجه به سرعت، قلمرو، مقیاس و ماهیت سیاسی چهارمین انقلاب صنعتی، به نظر می رسد لازم است الگوی حکمرانی جدیدی جایگزین الگوی حکمرانی در سیاستگذاری حوزه علم، فناوری و نوآوری (sti) شود. حکمرانی چابک و دولت به مثابه پلتفرم اطلاعاتی و هماهنگ کننده، الگوی حکمرانی جدید دولتی است که طی آن دولت، بسترهای اطلاعاتی و نوآورانه را با رویکرد هماهنگ کنندگی فراهم می آورد.