طراحی سایبان‌های معابر دانشگاه بر اساس الگوهای ایجاد سایه در معماری بومی (نمونه موردی: دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول)

در طراحی معماری هر کدام از کاربریهای مخلتف، بعد از توجه به زیبایی و کاربردی بودن آن که اهداف مهم طراحی معماری محسوب میشوند توجه به اقلیم هدف والا و ارزشمندی است که باعث آسایش کاربر و ارزشمندی بنای معماری میگردد. معماران گذشته و معاصر در زمینه طراحی اقلیمی، تلاشهای فراوانی کردهاند. اکنون، وظیفه ما دانستن حکمتهای معماری گذشتگان و توسعه و پیشرفت طراحی اقلیمی باتوجه به علم و تکنولوژی روز است. ایجاد سایه برای معابر و پیادهراهها به ویزه در مناطق گرم یکی از موئرترین عوامل برای تامین آسایش حرارتی است. با توجه به مشاهدات در بافت کهن شهر دزفول توجه به فضاهای باز شهری مانند کوچه، خیابان، گذر از ارزش بالایی برخوردار بوده است. این پزوهش فضاهای باز و پیادهراههای دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول به عنوان نمونه موردی، در ساعات اوج گرمای فصول سال بخصوص تابستان برگزیده شده است و به دنبال الگوهای طراحی سایبان برای پیادهراههای دانشگاه میباشد. سوال اصلی تحقیق به این شرج میباشد: الگوهای طراحی ایجاد سایه در بافت قدیم دزفول کدامند؟ برای جوابگویی به این پرسش، از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است. بدین منظور در این پزوهش با روش گردآ وری مطالعات کتابخانهای، ابتدا به بررسی مفاهیم پایه مربوط به طراحی اقلیمی پیادهراه و معرفی چگونگی گذرهای بافت قدیم دزفول پرداخته شده است. سپس با مطالعات میدانی به دنبال الگوهای ایجاد سایه در بافت قدیم دزفول پرداخته شده است. همچنین در انتهای این پزوهش نمونههایی از طراحی سایبان پیادهراه، در دانشگاه یزد و دانشگاه جندی شاپور اهواز که از نظر اقلیمی نیاز بیشتری به ایجاد سایه دارند، تحلیل شده است. نتایچ نشان میدهد که در بافت قدیم دزفول برای فرار از شرایط نامساعد اقلیمی در فصول گرما، راهکارهایی برای سایهاندازی در معابر شده است که میتوان به الگوهایی مانند: خوونچینی، گوش- پرهای، فریز، تونجه، جلوخان، عرض معابر، ارتفاع دیوارها، ، سابا± و درهم تنیدگی بافت اشاره نمود.