لزوم تدوین یک رویه استاندارد برای ارزیابی‌های پس از بهره‌برداری فضاهای دانشگاهی ایران با نگاهی به رویکرد کشورهای توسعه یافته

بیشتر مدلهای فرایند طراحی در روزگار نوین وجود چرخه‌های بازخورد نتایچ طراحی را در فرایند عام طراحی مسلم شمرده‌اند. ارزیابی پس از بهره‌برداری (poe) یکی از شیوه‌های فراهم آوردن بازخورد است. فرایند طراحی دانشگاه‌ها با توجه به این که بودجه عمرانی و اعتبارات آن از محل بودجه عمومی کشور تامین میشود و نتایچ ان در مقیاس وسیعی از جمعیت دانشجویی کشور تاثیرگذار است نمی‌تواند بی نیاز از چرخه‌های بازخورد طراحی و ارزیابی پس از بهره‌برداری باشد. با وجود تحقیقات پراکنده و نیز برخی طرح های پزوهشی دانشگاهی در این حوزه هنوز یک رویه استاندارد برای ارزیابی پس از بهرهبرداری فضاهای دانشگاهی در ایران تدوین نشده است. در این مقاله سعی بر ان بوده است تا با بررسی رویه‌های خارجی و نگاهی به تجربیات داخل کشور الزامات و موانع خلق رویه‌ای بومی برای ارزیابی پس از سکونت در دانشگاه‌های ایران شناسایی شوند. خروجی این پزوهش میتواند ارگانهای ذیربط و دانشگاه‌های جامع کشور را به لزوم تهیه رویه‌های بومی ارزیابی پس از بهره‌برداری آگاه نماید.