تاثیر نثر موزون بر جنبه‌های روایت داستان «یکلیا و تنهایی او»، اثر تقی مدرّسی

نثر موزون، نثری است که سازه‌هایی چون جناس، سجع، واج‌آرایی، تکرار و تشبیه به‌منظور آهنگین‌ساختن کلام در آن با بسامد قابل توجهی کاربرد دارد. نثر آهنگین جایگاهی دیرینه در ادب فارسی دارد و ردپای آن را از سبک مرسل و فنی تا به امروز می‌توان دنبال کرد. تقی مدرسی با نگارش داستان «یکلیا و تنهایی او»، که نثری توراتی و آهنگین دارد تمایل خود را به این گونه از نثر آشکار کرد. در این پژوهش به روایت و چگونگی کاربرد نثر موزون در داستان روایت‌گونه‌ی یکلیا و تنهایی او، و هم‌چنین به شیوه‌ی روایی داستان در توصیف شخصیت‌ها، مکان، و زمان با توجه به آهنگین بودن کلام، پرداخته شده است. مدرسی در این داستان، از شیوه‌ی روایی ترجمه‌ی کتاب مقدس سود جسته است و کاربرد نثر موزون در بخش‌های روایی داستان بیشتر است؛ به‌طور مثال هنگام بیان احساسات عاشقانه توسط راوی یا هنگامی‌که توصیف مکان و شخصیت به روایت شیطان با هدف تحریک مخاطب صورت می‌گیرد، نثرِ شاعرانه و آهنگین به اوج می‌رسد. هم‌چنین، درمی‌یابیم کاربرد عناصر موزون‌سازی چون تشبیه، سجع و جان‌بخشی موجب کندشدن سیر روایت داستان می‌گردد.