بررسی تطبیقی شخصیت هلن تروا در ادبیات حماسی و نمایشی کلاسیک

«هلن» به‌عنوان اسطوره‌ی کامل زیبایی در ادبیات غرب، همواره مورد توجه نویسندگان بوده و در آثار بسیاری از او نام برده شده است. «ایلیاد» اثر «هومر» داستان جنگ «تروا» است که بر پایه‌ی دزدیده‌شدن این زن توسط پاریس سروده شده، هلن در این اثر روند دوگانه‌ای برای خود اتخاذ می‌کند؛ ابتدا خود را سرزنش کرده و سپس، به کام‌جویی با معشوقش می‌پردازد. در «ادیسه»، شاهد این هستیم که به خانه بازگشته و به شوهرش وفادار است، دارویی را می‌نوشد و به دیگران می‌نوشاند که سهمگین‌ترین رنج‌ها را ازیاد می‌برد. در جنگ اما میل بیشتری به پیروزی تروا و کشته شدن «منلائوس»، همسرش، به دست پاریس، معشوقه‌اش، دارد. در حماسه‌ی بزرگ «ِانه‌اید»، از جانب مادر اِنه، زنی بی‌گناه خوانده می‌شود که بازیچه‌ی دست خدایان شده است. در آثار «اوریپید» اما جلوه‌های متفاوتی دارد، در «زنان‌تروا» زنی است خائن، بی‌پروا و گستاخ، در نمایش‌نامه‌ی هلن، به‌خلاف زنان تروا، زنی است معصوم، وفادار و دین‌دار. در نمایش‌نامه‌ی «دکتر فاستوس» اثر مارلو، او اوج خواهش‌های نفسانی انسان تصویر می‌شود، در«فاوست» اثر«گوته» نیز به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین خواسته‌های فاوست نمود می‌یابد، که تمثیلی از اوج خواهش‌های نفس است. به‌علاوه، تفاوت رفتاری «مارگریت» و هلن را در این اثر می‌بینیم، هلن که باعث گمراهی فاوست شده در نهایت ره‌سپار دوزخ می‌شود، و مارگریت که از گناهش توبه کرده، رستگار شده و فاوست به برکت دعای او نجات پیدا می‌کند.