بررسی و معرفی «جَنگ‌نامه‌ی سید یوسف» یا «داستان جنگ سید یوسف هاشمی و علی گرامی در خاک بامنیر»

حماسه و ادب حماسی گستره‌ی وسیعی از ادبیات را دربرمی‌گیرد، دامنه‌ی این‌گونه تا قلمرو ادبیات شفاهی نیز کشیده شده است. شاهنامه‌ی فردوسی یکی از آثار ادب رسمی است که بر فرهنگ و ادبیات فولکلور تاثیر گذاشته و منجر به پیدایش یکی از گونه‌های شعری در ادب شفاهی با عنوان «جنگ‌نامه» شده است. این شعرها بیشتر در قالب مثنوی و بحر متقارب و گاه در بحر هزج هستند که با روایتی داستانی و توصیف مبالغه‌آمیز، دلاوری‌های فرد یا افرادی تاریخی از یک منطقه‌ی جغرافیایی را شرح می‌دهند و تا مدت‌ها پس از سروده‌شدن، میان مردمان آن منطقه مقبولیت داشته و در اختلافات محلی و طایفه‌ای از کارکردی تبلیغی برخوردار بوده‌اند. برخی از جنگ‌نامه‌ها به‌چاپ رسیده‌اند و برخی دیگر تاکنون به‌صورت شفاهی در میان مردم وجود دارند و وارثان آن اشعار، یا آن‌ها را از بر کرده و در خاطره‌ی جمعی از مردم منطقه محفوظ مانده‌اند یا این‌که به‌صورت نسخه‌های خطی نگه داشته‌اند. نگارنده‌ی این سطور با پژوهش میدانی گسترده‌ای که در چند سال اخیر داشته‌، به تعدادی از منظومه‌های شفاهی دست یافته است. یکی از این آثار، «جنگ سید یوسف هاشمی با علی گرامی در خاک بامنیر»، سروده‌ی غلام‌عباس دشتی‌زاده در شهر گناوه، است. هدف از این پژوهش معرفی و بررسی ویژگی‌های سبکی این منظومه است. بررسی انجام‌شده نشان می‌دهد که این اثر از معدود جنگ‌نامه‌هایی است که در بحر «هزج» سروده شده است و مانند جنگ‌نامه‌های دیگر نواقصی چون ضعف در تالیف، روایت و همچنین سبک ادبی دارد.