رویکرد فرهنگی روسیه در قبال کشورهای مشترک المنافع، با تاکید بر جمهوری‌های قفقاز جنوبی

توجه قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی به آسیای مرکزی و قفقاز پس از استقلال کشورهای تحت حاکمیت شوروی موجب شد تا از یک سو تعامل این کشورها با سازمان‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای نظیر اکو، سازمان امنیت و همکاری اروپا، ناتو و اتحادیه اروپا افزایش یابد و از سوی دیگر نفوذ روسیه در این حوزۀ سنتی و پیرامونی کاهش پیدا کند. به همین جهت، مسکو تلاش کرد با ایجاد سازوکارهای چندجانبه، اهداف خود را محقق سازد و پیوندهای دیرینۀ هویتی و فرهنگی خود را استمرار بخشد. سیاست روسیه در دوران یلتسین، به دلیل عدم انسجام و ضعف شدید امکانات، با فراز و نشیب‌هایی همراه بود که در نتیجۀ آن نفوذ روسیه در این مناطق به شدت کاهش یافت. اما با انتخاب پوتین به ریاست جمهوری روسیه و ایجاد ثبات نسبی در سیاست‌های داخلی و خارجی این کشور، تقویت cis به یکی از اولویت‌های مهم سیاست خارجی روسیه تبدیل شد. گرایشات اوراسیایی و نیز تقویت روابط استراتژیک با کشورهای cis، پایه و اساس سیاست منطقه‌ای پوتین را تشکیل می‌داد. در دکترین جدید سیاست خارجی این کشور موسوم به «مفهوم سیاست خارجی روسیه» تا سال 2005 تقویت روند همگرایی، گسترش روابط دوجانبه و همه جانبه با کشورهای عضو و برنامه‌ریزی برای توسعۀ cis مورد توجه قرار گرفت. در دوران ریاست جمهوری پوتین و مدودف روند همکاری‌ها در جامعۀ کشورهای مستقل مشترک المنافع از انسجام و قوت بیشتری برخوردار شد و به موفقیت قابل توجهی دست یافت.