نبوت از دیدگاه مولانا

نبوت، برگزیدگی ‌یک شخص از جانب ذات اقدس الله، براساس وحی و معارف خداوندی برای راهنمایی عموم مردم است. برهمین‌اساس می‌توان گفت من‌‌جمله پربسامدترین مسائلی که در اشعار و اقوال ادیبان دوره‌های مختلف تاریخی می‌توان مشاهده کرد، مفاهیمی است که در باب شخصیت‌های دینی، پیامبران و داستان‌های مربوط به نبوت می‌آید. شایان ذکر است‌ یکی از آثاری که می‌توان آن را گنجینه‌ای غنی از داستان‌های مربوط به نبوت دانست، مثنوی معنوی مولانا جلال‌الدین بلخی است. مولانا شاعری است که می‌توان او را از بزرگترین فاتحان قلة‌‌ روایت‌های دینی دانست. هنرمندی که مضامین دینی و داستان‌هایی که در خلال تاریخ، غبار تکرار بر آنها نشسته را با زبان گرم و آتشین، استعارات و کنایه‌های عمیق و همچنین به مدد ذهن خلاق و شیفتة حق خود، به‌شیوه‌ای نوین و درخور فهم عموم آدمیان، نقل کرده است. پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای، ابتدا معنای نبوت را به تصریح توضیح داده است و سپس به بررسی این مفهوم از دیدگاه مولانا -علی‌الخصوص در مثنوی پرداخته است. برآیند این پژوهش، این موضوع را نمایان می‌سازد که مولوی، نیل به سعادت و کمال و هم‌چنین وصال به ساقی ازلی را در سایة پیر و مراد که همان پیامبر است، مقدور می‌داند. پیامبر هم‌چون چراغی، راه را از بیراهه نمایان می‌سازد وحتی اگر خلاف شرع هم امر کند باید از ایشان اطاعت کرد؛ چونان خضر که موسی را به هر راهی که رهنمون می‌ساخت در برابر پیر و مراد، غیر تسلیم و رضا چاره‌ای نبود. مولانا به هر دو نوع نبوت عامه و خاصه، اعتقاد قلبی دارد. نبوت عامه که مخصوص اولیا و پیامبران است و همگی در نهایت، مریدان را به هدفی واحد رهنمون می‌سازند و نبوت خاصه که مخصوص پیامبر اکرم (ص) است. پیامبری که مولانا او را نمونة کامل انسانیت می‌داند.