رابطه نور و ظلمت در اندیشه مولانا و حکمت اسلامی

نور، همواره به عنوان عنصر مهم در عرفان و حکمت اسلامی مطرح بوده است، با توجه به کابرد نور و ترادفات آن در آثار و اندیشة مولانا با بسامد بالا، می‌توان وی را به عنوان نمایندة مطرح در این حوزه، در عرفان اسلامی به حساب آورد، به طوری که مقولة نور و در مقابل آن ظلمت، به عنوان بن مایة ‌اندیشه‌های وی، حدود هشتصد و سی و هفت بار فقط در مثنوی مولوی به استثنای سایر آثارش به کار رفته است و در افکار و اندیشه‌های مولانا همواره به صورت یک حقیقت کلی و مستقل هستی شناختی معرفت شناختی مورد تبیین قرار گرفته است، و با بررسی نور و ظلمت در حکمت اسلامی و آراء، افکار و آثار حکمای مطرح در آن، می‌توان به نقش و جایگاه عنصر نور، به عنوان عامل مهم و محوری در افکار و اندیشه‌های آنان، من جمله بحث از وجود اشاره کرد، که اکثر حکمای اسلامی در بحث از وجود و ماهیت، از نظر او بهره برده اند. نور، به عنوان موجود بالذات که در ذات خود فی نفسه ظاهر و روشن است که آن را وجود می نامند و ماهیت را ظلمت یا عدم وجود نور می‌دانند.