کارکرد ابیات عربی مثنوی در انتقال تجربهء عرفانی مولانا

مولانا در مثنوی از شگردهای بسیاری برای انتقال تجربة عرفانی خود بهره می‌برد. استفادة گسترده از زبان عربی در کنار زبان فارسی برای بیان معارف اشراقی و شهودی، از جمله شگردهای خاص مولوی است که این تحقیق می‌کوشد تا با مطالعة کتابخانه‌ای و استفاده از شیوة توصیف و تحلیل، به بررسی این موضوع در جهت توجه به فرم و محتوای مثنوی بپردازد. از آنجا که زبان عربی از منظر کارآیی‌های سبک شناختی، زبان‌شناختی و معرفت‌شناسی صوفیانه در مثنوی کمتر مورد توجه بوده است، اهمیت تحقیق حاضر آشکار می‌شود. نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که استفاده از زبان عربی با اعتقاد مولانا در خصوص روشن‌بودن این زبان(لسان مبین)، استفاده گسترده از نص قرآنی و احادیث نبوی، ناتوانی زبان فارسی در جهت انتقال تمامی مفاهیم عرفانی، قابلیت بسیار زبان عربی در قصه‌پردازی و نمادآفرینی و نیز برجسته‌سازی زبانی پیوندی اساسی دارد.